Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ «Ευρώπη». Σπύρου Ε. Λάππα, Βουλευτή Σύριζα Ν. Καρδίτσας

(Μαξ Βέμπερ: «Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε το εφικτό, αν δεν επιδιώκαμε το ανέφικτο»). 

    Τι δεν καταλαβαίνουν οι Γερμανοί και οι φίλοι τους στην Ευρώπη; Τι δεν βλέπουν, τι εισπράττουν από την γενική  θεσμική και οικονομική τους πολιτική; Εάν δεν βλέπουν, εάν δεν εισπράττουν, τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή είναι ανίκανοι να δουν και να διαχειριστούν μία δύσκολη κατάσταση που οφείλεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ  στον πούρο φιλελευθερισμό τους και την επιβολή άγριας λιτότητας για τους λαούς της Ευρώπης, ή και βλέπουν και εισπράττουν και ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ την κατάσταση που διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται διαρκώς, και που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυσή της, και «γαία πυρί μειχθήτω». Δηλαδή αποδέχονται τις συνέπειες της πολιτικής τους, την φτώχεια και τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερου κομματιού των ευρωπαϊκών λαών και κοινωνιών, την αφυδάτωση, αν όχι την αναίρεση, των δημοκρατικών θεσμών, την επέλαση των ακροδεξιών και ευρωσκεπτιστικών πολιτικών δυνάμεων, και τη χρεοκοπία αρκετών πολιτικών φίλων τους. Φίλων, όπως ο Σαμαράς στην Ελλάδα, ο  Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, ο  Ραχόϊ (επίγονος του Φράνκο) στην Ισπανία -καλά γιατί δεν ρωτούσαν τους ομοιδεάτες τους στην Ελλάδα για το πώς το κόμμα του και θα έπαιρνε εκατομμύρια για τα ταμεία του μέσω τραπεζών,  και δεν θα πλήρωνε ούτε ευρώ, και φυλακή δεν θα πήγαινε κανένας, αφού με τροπολογία στη Βουλή θα απάλλασσε τους τραπεζίτες που θα τους έδιναν δάνεια, αντί να ορμήσουν αχαλίνωτα στη Ισπανικά δημόσια ταμεία!!! 

Άκου!!! 351 χρόνια φυλακή, και στην Ελλάδα ακόμα περιμένουμε… Και  πλέον κανένας δεν είναι ανυποψίαστος: και ο τελευταίος ευρωπαίος πολίτης αντιλαμβάνεται πλέον ότι, ναι μεν  την Ευρώπη ενωμένη οραματίστηκαν οι μεγάλοι ηγέτες της μετά τον μεγάλο πόλεμο 

(όμως και νωρίτερα είχαν μιλήσει για Ενωμένη Ευρώπη ο Καντ, ο Τσβάϊχ, ο δικός μας Ιωάννης Καποδίστριας, ο Ουγκώ, ο Ζαν Μονέ, ο Ρουμπέρ Σουμάν, και φυσικά ο Αλτιέρο Σπινέλλι) θέλοντας να τονίσουν τις Ευρωπαϊκές παραδόσεις, τον Διαφωτισμό και τον ορθό λόγο, δημιουργώντας διαδικασίες για μία οικονομική, πολιτισμική, πολιτική και δικαιϊκή ολοκλήρωση. Δυστυχώς όμως για τους ευρωπαϊκούς λαούς το όραμα αυτό σβήνει σιγά-σιγά, γιατί το διαχειρίζονται οικονομικοί γίγαντες αλλά πολιτικοί νάνοι, ηγέτες ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων με μείγμα ρατσιστικών πεποιθήσεων, με πίστη στα εθνικά τους όρια και τους εθνικισμούς τους, με τη δημιουργία θεσμών, διαδικασιών και οργάνων χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, πανίσχυρων όμως σε κάθε περίπτωση που μπορούν να εντέλλονται πολιτικές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, να επιβάλλουν «ηγέτες» σ’ αυτές, που είναι της αρεσκείας τους και αναλώσιμοι, και γενικά διαπνέονται από λαοφοβία, με αλλεργία σε κάθε δημοκρατική διαδικασία και εξέλιξη.

     ΄Ετσι φθάσαμε στη σημερινή Ευρώπη, των αγορών και των χρηματοπιστωτικών ελίτ, συνέπεια της οποίας είναι και κρίση στην Ιταλία και Ισπανία. Οι Γερμανοί χάνουν συμμάχους και η μοναξιά του Αλέξη Τσίπρα είναι παρελθόν στην Ευρώπη. Για ό,τι συμβαίνει σήμερα το είχε προαναγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του αρκετό καιρό πριν στη Le Monde: ««Κάποιοι θέλουν να αποδεχτούμε να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν...Κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μίας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει, την αρχή για τη δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μία Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες».

     Όμως η φωνή του και η φωνή της Ελλάδας ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, και που καταλήγει τελικά η Ευρώπη; Καταλήγει αυτή  η Γερμανική Ευρώπη να έχει μετεξελιχθεί σε μηχανή τιμωρίας των αδύναμων, που σώζει τις τράπεζες με τα λεφτά των φορολογουμένων και αποψιλώνει τα δίκτυα πρόνοιας, που υποκλίνεται στις αγορές και κανακεύει τους πλούσιους, προσφέροντάς τους φορολογικούς παραδείσους, φτωχοποιεί βίαια τη μεσαία τάξη και υποβιβάζει τους εργαζόμενους κάτω από τα όρια της φτώχειας. Και το ερώτημα παρόν και αδυσώπητο: μπορεί να αλλάξει χωρίς σύγκρουση με τις αιτίες που προκαλούν την κατάσταση αυτή, χωρίς ρήξη με τις δυνάμεις που την ελέγχουν; Η απάντηση είναι πρόδηλη: ΟΧΙ. 

    Κύριοι γραφειοκράτες της Ευρώπης, σηκώστε το χαλί κάτω από το οποίο κρύβετε τα μεγάλα προβλήματα των λαών και των κοινωνικών της Ευρώπης, η μούχλα θα σαρώσει πρώτα εσάς τους ίδιους, και τη μούχλα σας δεν θα την βιώσουν οι λαοί, το έλεγε άλλωστε και Τζων Κένεντυ: «΄Οποιος καθιστά μία ειρηνική επανάσταση αδύνατη, καθιστά μία βίαιη επανάσταση αναπόφευκτη».