Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΑΧΗ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ!

Κρίσιμο ζήτημα το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας και της ήττας που κουβαλάει
·         Μετά από χρόνια αδράνειας, για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερις μήνες, ο κλάδος μας επιδίωξε να βγει στο προσκήνιο της κοινωνίας και να ξεκινήσει ένα μεγάλο αγώνα.
·         Για δεύτερη φορά μαζικοποιήσαμε τις γενικές συνελεύσεις και δώσαμε ένα βροντερό αγωνιστικό παρόν.
·         Και για δεύτερη φορά δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις τρικλοποδιές και την ηττοπάθεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα σοβαρό βήμα μπροστά αλλά έμεινε ανολοκλήρωτο.
·         Μετά από 8 μέρες απεργίας σταμάτησε η απεργία του κλάδου μας. Είχε προηγηθεί το ανεκδιήγητο πρόσχημα του 65,9% του «ΝΑΙ στη συνέχιση» που δεν ήταν… 66,6% για να δοθεί το μήνυμα της αναδίπλωσης. Μετά από αυτή τη συνέλευση της 20/9, ήταν φανερό το μήνυμα του τέλους της απεργίας. Η απεργία διαρκείας έγινε ουσιαστικά μία πενθήμερη (συν τρεις μέρες… προσαρμογής αποκλιμάκωσης).
Τι έγινε αλήθεια αυτές τις μέρες; Η βάση σταμάτησε την απεργία;
Ο κλάδος μαζικοποίησε τον πρώτο γύρο γενικών συνελεύσεων. Με ποσοστά της τάξης του 90% ψήφισε την πρόταση για απεργία διαρκείας με τη μορφή 5μερων επαναλαμβανόμενων (την οποία δεν εισηγήθηκε η ΟΛΜΕ). Από τη Δευτέρα 16/9 το πρωί, χιλιάδες συνάδελφοι, συσπειρωμένοι γύρω από απεργιακές επιτροπές, βρέθηκαν έξω από τα σχολεία και κατάφεραν πρωτοφανή ποσοστά απεργιακής συμμετοχής. Με την ίδια μαζικότητα συμμετείχαν στα κεντρικά συλλαλητήρια και σε τοπικές κινητοποιήσεις
Από την Τετάρτη, άρχισε να κυριαρχεί σκεπτικισμός που όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε, αλλά τροφοδοτήθηκε από παρατάξεις και από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Στην πρώτη μείωση των ποσοστών απεργιακής συμμετοχής, αγκιστρώθηκαν παρατάξεις και συνδικαλιστές για να κάνουν τη λαθροχειρία και να πουν ότι η δική τους ήττα, το δικό τους «σπάσιμο» αντιστοιχεί στις διαθέσεις του κόσμου.
Το γεγονός είναι ένα: Όπου υπήρξαν απεργιακές επιτροπές και έκαναν διορθωτικές κινήσεις, όπου οι συνάδελφοι κλήθηκαν με αποφασιστικότητα να κλιμακώσουν και να συνεχίσουν, αυτοί ανταποκρίθηκαν. Όπου χρησιμοποιήθηκε από συνδικαλιστικούς παράγοντες ως ευκαιρία κλεισίματος η πρώτη δυσκολία και η πρώτη μείωση ποσοστού, το πράγμα αποσυγκροτήθηκε.
Έτσι έγινε το παράλογο, συνδικαλιστές της αριστεράς (πλάι σε ρετάλια κυβερνητικούς συνδικαλιστές, που δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο) σε ΕΛΜΕ που τελείωσαν την πρώτη βδομάδα με ποσοστά πάνω από 50%, να αναρωτιούνται στις συνελεύσεις της Πέμπτης 19/9: «αντέχουμε άραγε συνάδελφοι;»! Αν η «πρωτοπορία» «ταλαντεύεται» γιατί ακριβώς εγκαλείται η μάζα των συναδέλφων; Μήπως ότι δεν ξεπέρασε την ηγεσία;
Ακολούθησε η φάρσα του… 65,9%. Ένα σώμα (η συνέλευση προέδρων) που έχει δείξει ότι μπορεί να πάρει ένα σπιρτόκουτο και να το κάνει αεροπλάνο, ένα σώμα που το Μάη κουρέλιασε κάθε έννοια συνδικαλιστικής νομιμότητας αποφάσισε να χρησιμοποιήσει με θρησκευτική ευλάβεια τη διαδικασία για να κρύψει την πολιτική ουσία. Ηταν η αρχή του τέλους. Ο κλάδος «έπιασε το υπονοούμενο» και δε μαζικοποίησε τις συνελεύσεις της 24/9.
Μεγάλο τμήμα του συνδικαλιστικού δυναμικού της ρεφορμιστικής αριστεράς ξεφύσησε ανακουφισμένο γιατί ξέμπλεξε από έναν αγώνα στον οποίον δεν πίστεψε, ένα αγώνα που τον ήθελε εύκολο και «αυτόματο». Ένα δυναμικό που χωμένο για χρόνια στη συνδιαλλαγή και την ήττα, δεν πιστεύει ούτε και θέλει πια κανέναν αγώνα που οδηγεί σε πολιτική σύγκρουση με το σύστημα. Που είχε αποφασίσει ότι τίποτα δε θα πάει καλά πριν ακόμα ο αγώνας ξεσπάσει. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Αυτό το δυναμικό μάς είχε τρελάνει στη μίρλα και την κακομοιριά: «το Σεπτέμβρη κανένας δε θα θυμάται τους απολυμένους», «θα απεργήσουν πενήντα ΕΠΑΛ σε όλη την Ελλάδα», «ο κόσμος δεν αντέχει» και άλλα αισιόδοξα. Όταν καταρρίπτονταν όλες οι καταστροφολογικές προβλέψεις, πιάστηκε από την πρώτη πτώση ποσοστού για να επιβεβαιώσει τον εαυτό του.
Τι έμεινε από την απεργία;
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να τελειώνουμε με τις συμβολικές «νίκες» και την κούφια συνδικαλιστική ρητορεία. Οι απολύσεις εργαζομένων είναι ποιοτικό άλμα στην επίθεση του συστήματος απέναντι στους εργαζόμενους. Αυτή τη στιγμή ο αγώνας για επαναπρόσληψη των συναδέλφων (μόνιμων και αναπληρωτών) και ο αγώνας για το μπλοκάρισμα των επόμενων απολύσεων μπορεί να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το αν είχε γίνει μια 48ωρη (που θα πήγαινε άπατη) απεργία, αλλά ταυτόχρονα, έχει καταγραφεί η αδυναμία του μεγαλύτερου σωματείου της χώρας να τις μπλοκάρει. Για την ώρα οι διαθεσιμότητες – απολύσεις πέρασαν.
Από την άλλη, είναι σοβαρό θετικό γεγονός ότι η απεργία αυτή ήταν μαζική και ακόμα σοβαρότερο ότι την πήραν στους ώμους τους χιλιάδες συνάδελφοι σε όλη τη χώρα, στελεχώνοντας απεργιακές επιτροπές. Το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τις τρικλοποδιές και την ηττοπάθεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας, από τη μία αποδεικνύει το βάθος της διάλυσης που η ηγεσία αυτή έχει επιφέρει και από την άλλη δείχνει τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει σε μια επόμενη φάση.
«Αντέχουμε»; Δεν μπορούμε «μόνοι μας»;
Τα παραπάνω ερωτήματα ήταν ο δούρειος ίππος της ήττας και της αίσθησης αδυναμίας. Σαφώς και οι συνάδελφοι είναι στα όρια της φτώχειας. Σαφώς και η οικονομική πίεση είναι τεράστια. Πόσο θα αντέξουν όμως οι 2.200 συνάδελφοι μετά το τέλος της διαθεσιμότητας; Πόσο αντέχουν οι 10.000 απολυμένοι αναπληρωτές; Είναι ή δεν είναι πραγματικότητα ότι αν δεν αντέξουμε στην απεργία, θα πρέπει να αντέξουμε στην ανεργία και τον καθημερινό εργασιακό εφιάλτη; Δυστυχώς, δεν υπάρχουν μορφές πάλης ανέξοδες – οι αγώνες δεν είναι «έξυπνες βόμβες».
Από την άλλη, αλήθεια πόσο «μόνος του» είναι ένας κλάδος με 80.000 εργαζόμενους, με συνδικαλιστική δομή και με καθημερινή επικοινωνία με το λαό μέσω των μαθητών; Σε μια συγκυρία, μάλιστα, που όπως αποδείχτηκε, ο «κοινωνικός αυτοματισμός» αχρηστεύτηκε κάτω από τα πλατιά μηνύματα λαϊκής αλληλεγγύης; Ενας κλάδος του οποίου οι αγώνες για κεντρικά ζητήματα (ενάντια στις απολύσεις και τη συντριβή των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας) μπορούν να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα γενικότερων κοινωνικών εκρήξεων. Μόνο που αυτό απαιτεί υπομονή, διάρκεια και αποφασιστικότητα και δεν κρίνεται τη δεύτερη μέρα μιας απεργίας.
Η στάση των παρατάξεων
Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για τις κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ. Αυτές το μόνο που έκαναν ήταν να προσθέσουν τις ΕΛΜΕ στις οποίες ακόμα παίζουν κάποιο ρόλο στην κρίσιμη μάζα του 34% για να σταματήσει η απεργία. Χρειάζεται όμως μια αναφορά στις ΣΥΝΕΚ και στο ΠΑΜΕ.
ΟΙ ΣΥΝΕΚ σύρθηκαν σε μια απεργία που δεν πίστευαν ούτε και ήθελαν κεντρικά. Προσπάθησαν να εντάξουν την απεργία στους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει μια απεργία «διαμαρτυρίας» που θα τον φέρει πιο κοντά στην κυβερνητική εξουσία. Οι καθηγητές όμως δεν έκαναν ούτε απεργία διαμαρτυρίας ούτε απεργία κοινοβουλευτικής επένδυσης. Παρά το γεγονός ότι τμήμα της βάσης του έτρεξε τίμια για την απεργία, ένα άλλο τμήμα τους αναδείκνυε από την αρχή τη «δυσκολία» του αγώνα, και έβαλε το λιθαράκι του στη λήξη της απεργίας ήδη από τις 19/9 (Πιερία και Γιάννενα). Με την πρώτη δυσκολία, οι ΣΥΝΕΚ κεντρικά υπαναχώρησαν στη 48ωρη και καλύφθηκαν πίσω από την προκλητική «διαπίστωση» ότι «ο κόσμος δεν τραβάει». Γίνεται φανερό ότι οι φιλοδοξίες της κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας είναι ανταγωνιστικές με την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης, ενός κινήματος που θα μπλοκάρει την επίθεση του συστήματος.
Το ΠΑΜΕ είναι δέσμιο της παραλυτικής και αντικινηματικής πολιτικής εκτίμησης ότι «οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις δεν έχουν αποτέλεσμα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας». Και επειδή είναι σαφές ότι δεν είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο και δεν μπορεί να μπει μαζικά το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, το ΠΑΜΕ καταλήγει σε αγώνες οπισθοφυλακής και διαμαρτυρίας και όχι σε αγώνες ανατροπής της πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ ο αγώνας ήταν σε εξέλιξη, το ΠΑΜΕ περιέγραψε ως «κλιμάκωση» την πρότασή του για 24ωρη κάποια στιγμή τον Οκτώβρη με ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η πρότασή του από την αρχή για 48ωρες ενίσχυσε το κλίμα αδυναμίας και ανέφικτου του αγώνα. Η προσέγγισή του για «σοβαρή μορφή πάλης» διαψεύστηκε οικτρά στη 48ωρη των δασκάλων. Το γεγονός ότι σε αρκετές ΕΛΜΕ, μέλη του έτρεξαν επίσης τίμια την απεργία (σε άλλες εξαφανίστηκαν!) δεν ισοσκελίζει ούτε τη συνολική του αρνητική στάση ούτε το σοβαρό πολιτικό ατόπημα να δίνονται στοιχεία στον αστικό τύπο που αποδείκνυαν υποτίθεται το άμαζο των συνελεύσεων που αποφάσισαν 5μερες. Η στάση του κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που δηλώνει. Όσο το κίνημα δεν πετυχαίνει νίκες, τόσο πιο πολύς απογοητευμένος κόσμος θα παραδίδεται στις εκλογικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ηγεσίες των ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ παρά τους καυγάδες τους εισηγούνται μια ολέθρια στάση για το κίνημα και τους αγώνες των εργαζομένων. Τα παχιά λόγια γίνονται και για τις δύο άτακτη υποχώρηση και «σύνεση» όταν το πράγμα ζορίζει.
Και κάτι ακόμα: Η απόφαση της συνέλευσης 25/9 των προέδρων στο τελικό κλείσιμο της απεργίας (τη στήριξαν Παρεμβάσεις – ΣΥΝΕΚ) αποτέλεσε μια επικοινωνιακή φούσκα για να χρυσωθεί το χάπι του τέλους. Το κίνημα πρέπει επιτέλους να τελειώνει με τέτοιους πολιτικαντισμούς και με κινήσεις που συσκοτίζουν το τι πραγματικά έγινε για να περισωθεί απλώς το κύρος της Ομοσπονδίας. Φτάνει!
Από δω και πέρα
Η κυβέρνηση θα εντείνει την επίθεσή της. Τι θα πούμε για αυτό; Θα ξεχάσουμε τους απολυμένους; Τι θα κάνουμε στις επόμενες διαθεσιμότητες απολύσεις και στους συναδέλφους που τα μέτρα τούς οδήγησαν στο «μηδενικό ωράριο»; Θα περιμένουμε τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Θα περιμένουμε το διεθνές κίνημα; Θα τα ακουμπήσουμε σε μια φιλολαϊκή διαχείριση που δε θα υπάρξει; Θα περιμένουμε να φτάσουμε με αερογέφυρα στην επανάσταση; Κατά την άποψή μας, οι αγώνες είναι μονόδρομος. Χωρίς προαπαιτούμενα την αλλαγή κυβέρνησης ή το σοσιαλισμό, ΣΗΜΕΡΑ, με αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς, ο λαός και οι εργαζόμενοι μπορούν να δημιουργήσουν ρωγμές στην επίθεση της κυβέρνησης, της τρόικα και του κεφαλαίου. Οι αγώνες για δουλειά, για μόρφωση, για περίθαλψη, για ελευθερίες μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, να ανοίξουν ρήγματα και ανατρέψουν πλευρές της επίθεσης.
Οι αγώνες αυτοί θα είναι δύσκολοι, σκληροί και μακροχρόνιοι. Δε θα εγγυώνται βελούδινες νίκες. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αμεσες είναι δύο προτεραιότητες:
Α) ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Να χρησιμοποιήσουμε τη θετική εμπειρία των απεργιακών επιτροπών και να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα.
Β) να δυναμώσει η πολιτική-συνδικαλιστική συγκρότηση μιας άποψης που δε θα επενδύει σε σωτήρες κυβερνήσεων, ΠΥΣΔΕ και συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά θα προσπαθεί να συγκροτήσει το κίνημα σε κατεύθυνση αντίστασης, αγώνα και αντίθεσης στο συμβιβασμό και την ηττοπάθεια. Και που δε θα αναβάλει τους αγώνες σε ένα αόριστο μέλλον, σε μια εξωτική χώρα.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι… Η επόμενη μάχη ίσως είναι πολύ κοντά. Να κοιτάξουμε μπροστά…
Ανατροπή των απολύσεων - Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
Δωρεάν Δημόσια Εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, Ξήλωμα του νομοθετικού πλαισίου για το Λύκειο, την Τεχνική και την κατάρτιση.
                                                                                                             
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών