Η επίθεση συνεχίζεται χωρίς ανάπαυλα και το κίνημα παραμένει στην καραντίνα.
Η βαρβαρότητα θα ανατραπεί στους δρόμους!
 
Η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς βρίσκει τους εκπαιδευτικούς αλλά και όλο το λαό σε δεινή θέση. Και με την κυβέρνηση να έχει ψηφίσει στα καλοκαιρινά μουλωχτά πλήθος νέων αντιλαϊκών νόμων. Με τη φορομπηξία να συνεχίζεται, με την περίθαλψη να καταργείται, με τις συντάξεις να σφαγιάζονται, με τους πόρους της χώρας να ξεπουλιούνται. Και με νέο θεσμικό αντισυνδικαλιστικό πλαίσιο να ετοιμάζεται ενώ την ίδια ώρα φέρνουν στο φως τον νέο  Πειθαρχικό Κώδικα που τιμωρεί έως και ισόβια όποιον τολμήσει (δηλαδή κάθε λαϊκή εκδήλωση) να προσβάλλει το πολίτευμα (δηλαδή το καθεστώς της εξάρτησης και της εξαθλίωσης). Ακόμα και προκηρύξεις σαν και αυτή που κρατάτε. Και όλα αυτά στο διεθνές φόντο της έντασης των αντιθέσεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις , αντιθέσεις που ανάβουν όλο και πιο επικίνδυνες εστίες πολέμου σε όλο τον κόσμο . Κοντά στη «γειτονιά» μας η κρεατομηχανή του πολέμου κομματιάζει τους λαούς της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης, της Μέσης Ανατολής. Δυστυχώς, ο κίνδυνος ενώ σήμερα μας ανησυχεί αν θα έχουμε δουλειά αύριο να μας ανησυχούν πολύ πιο θεμελιώδη πράγματα, όπως η ζωή και η ακεραιότητα μας, κάθε μέρα μεγαλώνει.
Στο χώρο της εκπαίδευσης, oι συνάδελφοί μας που είναι σε διαθεσιμότητα παραμένουν σε ομηρία για να χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν από την κυβέρνηση για επικοινωνιακούς λόγους, στο ενδεχόμενο εκλογών, η σφαγή των μαθητών μέσα από το νέο Λύκειο και την Τράπεζα Θεμάτων ολοκληρώνεται, θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα οι διαδικασίες αξιολόγησης, πειθάρχησης και τρομοκράτησης του κλάδου αλλά και κατηγοριοποίησης σχολείων και εκπαιδευτικών (πλασάρονται μεταξύ ροπάλου και… καρότου από τη νέα ηγεσία). Βρίσκεται σε εξέλιξη μέσα από πλήθος δευτερεύουσες διατάξεις (μετακίνηση παντού, υποχρεωτικές μεταθέσεις κλπ), η παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών αλλά και η καλλιέργεια εμφύλιου πολέμου στους κόλπους μας. Aλήθεια,  πόσα νηπιαγωγεία πληρούν τους όρους της εγκυκλίου του 2013-που μην ξεχνάμε αυτή ήταν που άνοιξε την μεγάλη επίθεση που μετά στράφηκε στους καθηγητές-  για τους 25 μαθητές ανά τάξη; Στα δημοτικά με την ουσιαστική συρρίκνωση των ολοήμερων και το «κατέβασμα» των μόνιμων εκπαιδευτικών δημιουργείται ένα πλασματικό πλεόνασμα υποχρεωτικών μεταθέσεων εκεί που υπάρχει πραγματικό έλλειμμα αλλά και ουσιαστική αύξηση ωραρίου με τον «χρόνο μελέτης»! Ολοκληρώνεται, επίσης, η διαγραφή φοιτητών που δεν έχουν τελειώσει σε έξι χρόνια τις σπουδές τους από τα Πανεπιστήμια, δημιουργώντας ασφυκτικό κλίμα και τρομοκράτηση στους εν ενεργεία φοιτητές.
 
Η ανάγκη να σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα είναι όρος ζωής. Όμως η απουσία σοβαρού και μαζικού κινήματος αντίστασης εδώ και δύο χρόνια (μετά τα μεγάλα  λαϊκά ξεσπάσματα των δύο πρώτων χρόνων των μνημονίων)  έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο στην επιβολή της. Γιατί (και με ευθύνη των ηγεσιών της αριστεράς) μας… ψεκάζουν. Όχι όμως με ηρεμιστικά αλλά με εκλογικές αυταπάτες. Γιατί από κανέναν σωτήρα δεν μπορούμε να περιμένουμε τη σωτηρία. Γιατί ενώ έπρεπε δύο φορές το 2013 να αντιμετωπίσουμε μετωπικά την αντιλαϊκή λαίλαπα με απεργιακή αναμέτρηση, οι ηγεσίες του κλάδου μας κάλυψαν το  πρόβλημα κάτω από το… χαλί και μας οδήγησαν (και με την αμφιθυμία, την σύγχυση ή την αδυναμία της αριστεράς)  στην αδιέξοδη γραμμή της «ανυπακοής» που στο τέλος μεταλλάχτηκε στο «εκτελώ και βγαίνω παραπονούμενος». Παρόλα αυτά πολλά σχολεία που υπέγραψαν τη δήλωση της διάτρητης και κακόφημης «αυτοαξιολόγησης».
 
Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις απορίες, τις ενστάσεις και τις παρατηρήσεις αρκετών συναδέλφων όταν λένε «πώς να μιλήσεις τώρα για απεργία…». Πραγματικά πώς να μιλήσεις για απεργία όταν στα χρόνια των μεγάλων και εύκολων  λόγων χρησιμοποιούνταν σαν καραμέλα χωρίς ο κλάδος να προετοιμάζεται στη βάση του και μόνον όταν οι καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις «μας έκλειναν το μάτι», ενώ στα χρόνια των μνημονίων ξεχάστηκε γιατί τάχα δεν ήταν καιρός για κλαδικούς αγώνες, ή γίνονταν μετάθεση  του καθήκοντος στη «γενική  πολιτική απεργία διαρκείας»; Ποιος όμως θα την έκανε; Αν οι ηγεσίες του κλάδου μας (αυτοί που συγκυβερνούν δηλαδή) είναι δύο φορές πουλημένοι στο σύστημα γιατί τυπικά έχουν –έστω- ένα λόγο στον κλάδο να δώσουν, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ είναι… τέσσερις!
 
Όσοι σήμερα ύστερα από αυτά που έκαναν (ή δεν έκαναν!) επιχαίρουν για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία και προτείνουν άλλους δρόμους-τάχα-  αντιμετώπισης της λαίλαπας που ζούμε, ψεύδονται. Γιατί κηρύσσουν την υποταγή στον αναπόφευκτο χαμό κάθε δικαιώματος, κάθε ελπίδας, τελικά της ζωής της ίδιας.
Η ανάγκη προετοιμασίας ενός μεγάλου απεργιακού αγώνα με διάρκεια και προοπτική είναι ο πραγματικός άλλος δρόμος για τον κλάδο μας. Η σύνδεση αυτού του αγώνα με τον γενικότερο λαϊκό ξεσηκωμό για το δικαίωμα στη ζωή που μας ανήκει,  ενάντια στην εξαθλίωση και τον πολεμικό όλεθρο που μας απειλεί είναι η πραγματική άλλη προοπτική.
Σε αυτή την προοπτική είναι ζωτική ανάγκη να κινηθούν κάθε αριστερή συνδικαλιστική δύναμη, κάθε μαχόμενη συλλογικότητα, κάθε συνάδελφος που ασφυκτιά μέσα σε αυτή την καταθλιπτική σιγή νεκροταφείου δικαιωμάτων και κατακτήσεων αλλά και ανυπαρξίας αγωνιστικής μαζικής και μαχητικής απάντησης .
 Σε μια κοινή δράση που οι κυβερνήσεις του συστήματος –περικυκλωμένες από τη λαϊκή οργή και χωρίς πια τις κοινωνικές του συμμαχίες- τρέμουν, γι ` αυτό και νομοθετούν φασιστικής έμπνευσης νόμους προκειμένου να εμποδίσουν  τον –αναπόφευκτο- λαϊκό ξεσηκωμό. Αν η απεργία είναι ένας «μάταιος δρόμος» γιατί να σκαρώνουν νόμους που ουσιαστικά την απαγορεύουν; Αν το σύστημα και το καθεστώς τους ένοιωθε τόσο σίγουρο γιατί καταστέλλει με βαριές ποινές την «απόπειρα  προσβολής» και απαγορεύει την κριτική;         Ο  λαός  μας -κομμάτι του οποίου είμαστε- δοκίμασε και έδωσε βροντερό παρόν στο σχολείο του μαζικού αγώνα , δοκιμάζει τώρα το αδιέξοδο «απουσιολόγιο» των εκλογικών αυταπατών και τις απογοητεύσεις που αυτές περιέχουν. Έχουμε όμως πολλά  ακόμα «σχολεία» παρατεταμένου αγώνα να γνωρίσουμε μέχρι να καταφέρουμε να σταματήσουμε αυτούς που δεν θα σταματήσουν αλλιώς!
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΓΙΑ ΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!
deltioake.blogspot.com                                                                                  Σεπτέμβρης 2014- αρχή σχολικής χρονιάς.
 

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών