Ειδήσεις - 1ημέρα 13 ώρες πιο πριν
ΤΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ»;
Υποβλήθηκε στις Τετ, 18/02/2015 - 11:50.
Εκτυπώσιμη μορφή
Κατ’ αρχήν ως διαπραγμάτευση ορίζεται η συζήτηση, συνεννόηση που γίνεται με σκοπό τη σύναψη συμφωνίας.
Αυτό που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες μεταξύ της Ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαϊκών οργάνων, περισσότερο μοιάζει με μάχη χαρακωμάτων παρά με προσπάθεια συνεννόησης για την επίλυση ενός προβλήματος.
Απ’ τη μία είναι οι εμμονές των δανειστών σε κάποιες θέσεις επικαλούμενοι πρώτα απ’ όλα το σεβασμό στους κανόνες.
Αλήθεια πόσο σεβασμό αξίζουν οι κανόνες όταν εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα και συνήθως πολύ λίγων και είναι εντελώς άδικοι για τους πολλούς;
Γιατί πρέπει να σεβαστεί ένας λαός κανόνες που του επιβλήθηκαν και επί τις ουσίας ποτέ δεν τους αποδέχτηκε;
Πώς μπορεί καν να θεωρούνται «κανόνες» κοινά αποδεκτοί οι επιταγές του ισχυρού που επιβλήθηκαν στον ανίσχυρο;
Ένα άλλο επιχείρημα των δανειστών είναι το συμφέρων και ο σεβασμός στους λαούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.
Από τις αντιδράσεις των λαών της Ευρώπης είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά από τις κυβερνήσεις τους τις θέσεις και τα αιτήματα της Ελλάδας και συμπαρίστανται! Όπως επίσης είναι αποδεδειγμένο ότι οι χώρες που μας έχουν δανείσει, μέχρι στιγμής «γράφουν κέρδη» και ενίοτε, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, πολύ μεγάλα.
Όσο για το «Ευρωπαϊκό ιδεώδες» για το οποίο τόσο πολύ κόπτονται οι δανειστές μας, υπονομεύεται και καταστρατηγείται από τους ίδιους καθημερινά. Χαρακτηριστικότερο δε παράδειγμα είναι κάποια από τα μέτρα που επιβλήθηκαν μέσω του μνημονίου στη χώρα μας, όπως αυτά που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις.
Από την άλλη είναι οι θέσεις τις Ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες στηρίζονται στην κοινή λογική.
Δεν μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος (ή λαός) να δεχθεί μια λύση η οποία αποδεδειγμένα πλέον, δεν λύνει αλλά επιδεινώνει το πρόβλημα.
Δεν μπορεί να συνεχίσει σε μια πορεία που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Δεν μπορεί μια χώρα να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις των αποφάσεων της στους πολίτες της.
Δεν μπορεί να επιτευχθεί η ανάπτυξη της χώρας ισοπεδώνοντας την και ξεπουλώντας την.
Δεν μπορεί σε μια Ευρωπαϊκή, Δημοκρατική χώρα να εκβιάζεται ο λαός και η κυβέρνηση της.
Δεν μπορεί τέλος, η απόφαση ενός λαού να παραβλέπεται και να λοιδορείται από κανέναν, όσο ισχυρός και αν είναι.
Σ’ αυτή λοιπόν την άνιση και σκληρή μάχη, για τους δανειστές διακυβεύεται το γόητρο, τα υπερκέρδη των τραπεζών και πολυεθνικών, αλλά κυρίως η εξασφάλιση της κυριαρχίας πάνω στους λαούς. Αν η Ελλάδα σήμερα καταφέρει το ακατόρθωτο δηλαδή επανακτήσει την ανεξαρτησία της, πιθανότατα θα είναι η αρχή του τέλους για αυτό το ηγεμονικό, αποικιοκρατικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη από τους ισχυρούς της.
Για την Ελλάδα το ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας μέσα από την ανάπτυξη της χώρας η οποία όμως θα αφορά όλους τους πολίτες της. Ώστε να δημιουργηθεί ένα κράτος δικαίου χωρίς διακρίσεις, χωρίς απόκληρους, χωρίς εξαθλιωμένους, χωρίς αναξιοπρέπεια. Ένα κράτος Ευρωπαϊκό που θα κοιτάει το μέλλον με αισιοδοξία.
Το τέλος αυτής διαπραγμάτευσης / μάχης θα πρέπει να οδηγήσει σε μια Ευρώπη ισότιμων κρατών μελών, μια Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της προόδου.
Βράντζα Παναγιώτα
Αυτό που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες μεταξύ της Ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαϊκών οργάνων, περισσότερο μοιάζει με μάχη χαρακωμάτων παρά με προσπάθεια συνεννόησης για την επίλυση ενός προβλήματος.
Απ’ τη μία είναι οι εμμονές των δανειστών σε κάποιες θέσεις επικαλούμενοι πρώτα απ’ όλα το σεβασμό στους κανόνες.
Αλήθεια πόσο σεβασμό αξίζουν οι κανόνες όταν εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα και συνήθως πολύ λίγων και είναι εντελώς άδικοι για τους πολλούς;
Γιατί πρέπει να σεβαστεί ένας λαός κανόνες που του επιβλήθηκαν και επί τις ουσίας ποτέ δεν τους αποδέχτηκε;
Πώς μπορεί καν να θεωρούνται «κανόνες» κοινά αποδεκτοί οι επιταγές του ισχυρού που επιβλήθηκαν στον ανίσχυρο;
Ένα άλλο επιχείρημα των δανειστών είναι το συμφέρων και ο σεβασμός στους λαούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.
Από τις αντιδράσεις των λαών της Ευρώπης είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά από τις κυβερνήσεις τους τις θέσεις και τα αιτήματα της Ελλάδας και συμπαρίστανται! Όπως επίσης είναι αποδεδειγμένο ότι οι χώρες που μας έχουν δανείσει, μέχρι στιγμής «γράφουν κέρδη» και ενίοτε, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, πολύ μεγάλα.
Όσο για το «Ευρωπαϊκό ιδεώδες» για το οποίο τόσο πολύ κόπτονται οι δανειστές μας, υπονομεύεται και καταστρατηγείται από τους ίδιους καθημερινά. Χαρακτηριστικότερο δε παράδειγμα είναι κάποια από τα μέτρα που επιβλήθηκαν μέσω του μνημονίου στη χώρα μας, όπως αυτά που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις.
Από την άλλη είναι οι θέσεις τις Ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες στηρίζονται στην κοινή λογική.
Δεν μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος (ή λαός) να δεχθεί μια λύση η οποία αποδεδειγμένα πλέον, δεν λύνει αλλά επιδεινώνει το πρόβλημα.
Δεν μπορεί να συνεχίσει σε μια πορεία που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Δεν μπορεί μια χώρα να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις των αποφάσεων της στους πολίτες της.
Δεν μπορεί να επιτευχθεί η ανάπτυξη της χώρας ισοπεδώνοντας την και ξεπουλώντας την.
Δεν μπορεί σε μια Ευρωπαϊκή, Δημοκρατική χώρα να εκβιάζεται ο λαός και η κυβέρνηση της.
Δεν μπορεί τέλος, η απόφαση ενός λαού να παραβλέπεται και να λοιδορείται από κανέναν, όσο ισχυρός και αν είναι.
Σ’ αυτή λοιπόν την άνιση και σκληρή μάχη, για τους δανειστές διακυβεύεται το γόητρο, τα υπερκέρδη των τραπεζών και πολυεθνικών, αλλά κυρίως η εξασφάλιση της κυριαρχίας πάνω στους λαούς. Αν η Ελλάδα σήμερα καταφέρει το ακατόρθωτο δηλαδή επανακτήσει την ανεξαρτησία της, πιθανότατα θα είναι η αρχή του τέλους για αυτό το ηγεμονικό, αποικιοκρατικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη από τους ισχυρούς της.
Για την Ελλάδα το ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας μέσα από την ανάπτυξη της χώρας η οποία όμως θα αφορά όλους τους πολίτες της. Ώστε να δημιουργηθεί ένα κράτος δικαίου χωρίς διακρίσεις, χωρίς απόκληρους, χωρίς εξαθλιωμένους, χωρίς αναξιοπρέπεια. Ένα κράτος Ευρωπαϊκό που θα κοιτάει το μέλλον με αισιοδοξία.
Το τέλος αυτής διαπραγμάτευσης / μάχης θα πρέπει να οδηγήσει σε μια Ευρώπη ισότιμων κρατών μελών, μια Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της προόδου.
Βράντζα Παναγιώτα
Βαθμολογήστε το άρθρο:
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Μεγέθυνση Κειμένου
Current Size: 100%
