Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

Η ενδιάμεση αναθεώρηση της ΚΑΠ και ο φόβος των αλλαγών.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, ενίοτε μπορεί να είναι και πολύ χρήσιμο, να προκαλείται ένας
δημόσιος διάλογος για ζητήματα που αφορούν την κοινωνία ή μέρος της.
Πρόσφατα, κατέθεσα αρμοδίως αλλά και δημόσια κάποιες προτάσεις για την ενδιάμεση
αναθεώρηση της ΚΑΠ για την τρέχουσα προγραμματική περίοδο.
Μεταξύ των πρώτων αντιδράσεων ήταν και ένα δημοσίευμα του κου. Γ. Κολλάτου (Νέος Αγών
16/6/16) όπου ασκείται μια αποσπασματική, επιφανειακή και κατά τη γνώμη μου αρκούντος
λαϊκίστική κριτική, με τον προβοκατόρικο τίτλο «Διαλύοντας την παραγωγική οικονομία της
Καρδίτσας». Προφανώς ο κύριος Κολλάτος θεωρεί ότι όλα βαίνουν καλώς, και εκφράζει την
αγωνία του, σε περίπτωση που οι προτάσεις μου υιοθετηθούν από την κυβέρνηση.
Από το σύνολο της πρότασης που αφορά τη βασική ενίσχυση, τους βοσκότοπους, το εθνικό
απόθεμα, τους ετεροεπαγγελματίες αλλά και τις συνδεδεμένες ενισχύσεις, επέλεξε να ασχοληθεί
με μία παράμετρο των ετεροεπαγγελματιών και μία του εθνικού αποθέματος.
Κατ’ αρχήν να απαντήσω ευθέως και συγκεκριμένα. Η πρότασή μου αναφέρει ακριβώς:
«Η κατανομή δικαιωμάτων σε αυτή την κατηγορία, των έτεροεπαγγελματιών , χωρίς
ουσιαστικά κριτήρια, αποτέλεσε και αποτελεί «έγκλημα» κατά της παραγωγής.
Πρέπει να θεσπιστούν άμεσα κριτήρια τα οποία θα συμπεριλαμβάνουν οπωσδήποτε το
συνολικό εισόδημα του εν δυνάμει δικαιούχου, τον τόπο κατοικίας, το χρόνος απασχόλησης
στην αγροτική εκμετάλλευση αλλά και τη συμβολή στην παραγωγή. Ώστε, εάν όπως αναφέρει
και ο κανονισμός (άρθρο 9, παρ. 3) «α) οι γεωργικές δραστηριότητές των οποίων δεν
αποτελούν παρά ασήμαντο μέρος των συνολικών οικονομικών δραστηριοτήτων τους, ή/και
β) η κύρια δραστηριότητα ή ο εταιρικός σκοπός των οποίων δεν συνίσταται στην άσκηση
γεωργικής δραστηριότητας.» δεν πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις να χορηγούνται άμεσες
ενισχύσεις.»
Όποιος δεν κατάλαβε ότι το θέμα δεν είναι ο «καφετζής» και ο «κουρέας» του χωριού, είναι
αδαής.
Όποιος κατάλαβε ότι το πρόβλημα είναι οι κάθε λογής μη αγρότες εισοδηματίες με τα
εκατοντάδες στρέμματα και τα «παχυλά check» που δεν καλλιεργούν αυτοί αλλά οι «σύγχρονοι
κολίγοι» τους και παρόλα αυτά ασκεί κριτική, είτε ασκεί μικροπολιτική, είτε εξυπηρετεί
συμφέροντα.
Όσο για την πρόταση μου, για την επιστροφή δικαιωμάτων στο εθνικό απόθεμα από τους
αιτούντες συνταξιοδότηση που δεν μεταβιβάζουν εκμετάλλευση και γη αφορά κυρίως σε
μεγαλοσυνταξιούχους όλων των ταμείων σε υπερήλικες και γενικά σε όσους δεν καλλιεργούν.
Είναι πάγια θέση μου, ότι το αγροτικό επάγγελμα, είναι κατ’ αρχήν ένα σοβαρό και δύσκολο
επάγγελμα, και δεν πρέπει αυτοί που το χρησιμοποιούν ως πάρεργο και συμπλήρωμα
εισοδήματος να εμποδίζουν την είσοδο σε αυτό, νέων καταρτισμένων επαγγελματιών, οι οποίοι
μπορούν να δημιουργήσουν βιώσιμες εκμεταλλεύσεις και παράλληλα να συνεισφέρουν στην
παραγωγή και στην συνολική ανάπτυξη της χώρας.
Ο μικρός και κατακερματισμένος κλήρος δεν αφορά μόνο την Καρδίτσα αλλά ολόκληρη τη χώρα.
Η απάντηση σε αυτό το πρόβλημα είναι η αξιοποίηση των μοναδικών βιοκλιματικών συνθηκών
που επικρατούν στη χώρα και η στροφή στην απόλυτη ποιότητα. Είναι η σημερινή κυβέρνηση,
(δεν θυμάμαι κάποια άλλη τα τελευταία πολλά χρόνια), που πήρε την πρωτοβουλία να συστήσει
ομάδα εργασίας με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, για τη βελτίωση της
ποιότητας του βαμβακιού.
Όσο για τον χαρακτηρισμό της αντιμετώπισης αυτής της κυβέρνησης προς τους αγρότες, ως
«κοντόφθαλμα δημοσιονομικής», νομίζω ότι τόσο το φορολογικό όσο και ασφαλιστικό των
αγροτών που πρόσφατα ψηφίστηκε, αποδεικνύει ξεκάθαρα ακριβώς το αντίθετο.
Το μοντέλο διαχείρισης των κοινοτικών ενισχύσεων παραμένει το ίδιο εδώ και 25 περίπου
χρόνια. Τα αποτελέσματα αυτού του μοντέλου είναι γνωστά σε όλους, ειδικούς και μη.
Κατακόρυφη πτώση της παραγωγής, της παραγωγικότητας, του αγροτικού εισοδήματος και του
αγροτικού ΑΕΠ συνολικά με ταυτόχρονη εκτίναξη των εισαγωγών και του ελλείματος στο
εμπορικό ισοζύγιο αγροδιατροφικών προϊόντων.
Σήμερα, η δαπάνη για εισαγωγή κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων μόνο, φτάνει τα 2 δις
ευρώ ετησίως! Σχεδόν όσο και ο εθνικός φάκελος των κοινοτικών ενισχύσεων συνολικά.
Η αυτάρκεια σε βασικά διατροφικά προϊόντα, από το 80-90% της προπερασμένης δεκαετίας έχει
πέσει στο 20 και 30% σήμερα. Συνολικά σαν χώρα ξοδεύουμε πολύ περισσότερα για εισαγωγή
τροφίμων από ότι για εισαγωγή καυσίμων.
Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση στον πρωτογενή τομέα της χώρας σήμερα και η συμβολή του
τρόπου διαχείρισης των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων υπήρξε καταλυτική.
Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι η πρωτογενής παραγωγή μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης
του οικονομικού προβλήματος της χώρας.
Η ενδιάμεση αναθεώρηση της ΚΑΠ το 2017 (η οποία αφορά τόσο τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς
όσο και τις εθνικές επιλογές και των δυο πυλώνων) είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να
διορθώσουμε κάποια από τα «κακώς κείμενα» που εφαρμόστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες
και που η τελευταία κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ φρόντισε να φορτώσει στις πλάτες του αγροτικού
κόσμου για άλλα πέντε χρόνια.
Η άποψή μου είναι ξεκάθαρη και πηγάζει τόσο από την ιδεολογική μου θέση, όσο κυρίως από
την επί δεκαπενταετίας πραγματική, επαγγελματική μου ενασχόληση στον πρωτογενή τομέα. Ζώ
από την κτηνοτροφία, οπότε η προσέγγισή μου δεν είναι ούτε θεωρητική, ούτε δημοσιογραφική.
Είμαι υπέρ της πραγματικής παραγωγής. Οι αγροτικές επιδοτήσεις δεν είναι και δεν θα πρέπει να
αντιμετωπίζονται ως κοινωνικά επιδόματα. Είναι υποχρέωση της πολιτεία να στηρίζει όλους
όσους έχουν ανάγκη, όχι όμως σε βάρος της παραγωγής γιατί αυτό το πληρώνει ολόκληρη η
κοινωνία πολλαπλασιαστικά.
Ο δίκαιος και ορθολογικός τρόπος κατανομής των επιδοτήσεων δημιουργεί συνθήκες υγιούς
ανταγωνισμού και ανανέωσης του αγροτικού πληθυσμού ο οποίος σήμερα είναι ο πιο
«γερασμένος» στην Ευρώπη.
Η ανακατανομή και σύγκληση των δικαιωμάτων ενίσχυσης, είναι ο μόνος τρόπος ώστε
δικαιώματα να κατευθυνθούν από εταιρίες, οργανισμούς και υπερήλικες, σε νέους και
νεοεισερχόμενους επαγγελματίες που επιλέγουν αυτό το επάγγελμα και έχουν τη δυνατότητα να
παράξουν.
Στις όποιες προτάσεις ενός ανθρώπου του χώρου, το λογικό και το παραγωγικό είναι να
υπάρξουν αντιπροτάσεις, βελτιωτικές προτάσεις ή να ζητηθούν εξηγήσεις.
Η «καφενειακή» στείρα και λαϊκίστική κριτική, συνήθως εξυπηρετεί το κατεστημένο και τους
«βολεμένους» του υπάρχοντος συστήματος, οι οποίοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Δεν διεκδικώ ούτε το «αλάθητο», ούτε την «μόνη αλήθεια», προτάσεις και επιχειρήματα
υπάρχουν; Ας κατατεθούν, «πεδίον δόξης λαμπρό». Οι ιστορικές ερμηνείες ή παρερμηνείες δε
για τα αίτια πτώσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας σίγουρα δεν αποτελούν επιχειρήματα στο
διάλογο για την αναθεώρηση της ΚΑΠ. Άλλωστε και το ιεροδικείο της ιεράς εξέτασης καταδίκασε
τον Γαλιλαίο για την άποψή του ότι η γη γυρίζει, παρ’ όλα αυτά όμως, η γη όντως γυρίζει.


Βράντζα Παναγιώτα – Κτηνίατρος
Βουλευτής Ν. Καρδίτσας - ΣΥΡΙΖΑ