ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΕΞΑΜΗΝΟΥ ΜΙΑ ΟΠΤΙΚΗ ΔΙΧΩΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

του Γιάννη Γεννάδιου
Αντιδημάρχου Διοίκησης του Δήμου Καρδίτσας
 
Ως νέα δημοτική αρχή και έχοντας διαπιστωμένο ένα έλλειμμα σεβασμού του δημόσιου συμφέροντος στο Δήμο μας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από μηδενική βάση ως προς τον τρόπο σκέψης και οργάνωσης ιδίως της καθημερινότητας.
Η επίκληση της οικονομικής κρίσης αποτέλεσε πολλές φορές την αιτιολογική βάση που επέτρεψε ή νομιμοποίησε κατά κάποιον τρόπο, μιας και τα ίδια συνέβαιναν και στο παρελθόν, την τέλεση παρατυπιών και μικροπαραβάσεων που δυσκολεύουν την καθημερινότητα: τμήματα του οδοστρώματος δεσμεύονται από καρέκλες και τελάρα ως προέκταση των καταστημάτων, τραπεζοκαθίσματα καταλαμβάνουν κοινόχρηστο χώρο δίχως τη σχετική άδεια, παρκαρισμένα αυτοκίνητα καταλαμβάνουν την πλατεία Στρατολογίας, τη Βάλβη και τη Δημοτική Αγορά. Μπάζα καταλήγουν σε χαντάκια της πόλης, κάδοι μετατοπίζονται από δημότες που δεν επιθυμούν να τους έχουν μπροστά τους παραβιάζοντας τον κανονισμό καθαριότητας, καλαθάκια καταστρέφονται και καίγονται καθημερινά, μνημεία μουτζουρώνονται και δημόσιοι χώροι όπως το Παυσίλυπο ή οι τουαλέτες υποβαθμίζονται εξαιτίας ρύπανσης και πρόκλησης φθορών.
Εμείς ως νέα διοίκηση εν μέσω του παραπάνω πλαισίου έπρεπε να αποφασίσουμε εάν τα θέματα της καθημερινότητας θα τα αφήναμε να συνεχίζουν να αυτορυθμίζονται ή εάν είχαμε το χρέος να επιβάλλουμε τους κανόνες που θα οδηγήσουν σε αλλαγή νοοτροπίας. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε δίλημμα. Επιλέξαμε την οδό της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, της εξυπηρέτησης των πολλών έναντι του μικρο-βολέματος των λίγων. Γνωρίζαμε εξαρχής ότι διαλέξαμε τον δύσκολο δρόμο, αυτόν που συνεπάγεται συγκρούσεις με βαθύτατα εγκατεστημένες νοοτροπίες ετών. Αυτό όμως δε συνέβη από παραξενιά του δημάρχου, των αντιδημάρχων ή των συμβούλων της πλειοψηφίας αλλά από την πεποίθηση ότι η τήρηση των κανόνων είναι αυτή που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε σε ένα περιβάλλον καθαρότερο, πιο πολιτισμένο, δίχως κινδύνους ατυχημάτων.
Η αλλαγή στάσης υπέρ του δημόσιου συμφέροντος δεν αποτελεί μια αφηρημένη έννοια αλλά κάτι πολύ χειροπιαστό. Ένας επαγγελματίας της λαϊκής αγοράς χρειάζεται το πολύ πέντε λεπτά ώστε να σκουπίσει τον χώρο του και να συγκεντρώσει τα απορρίμματα του σε μια σακούλα σκουπιδιών. Συνήθως όμως δεν το κάνει. Εξαιτίας αυτής της αναίτιας αμέλειας, η Υπηρεσία του Δήμου μας πρέπει να σκουπίσει και να πλύνει μια τεράστια έκταση, συγκεντρώνοντας μερικούς τόνους σκουπιδιών και ξοδεύοντας πολλές εργατοώρες και χρήματα των συνδημοτών μας. Εάν κάθε επαγγελματίας που κερδίζει το μεροκάματό του από τον χώρο του Δήμου άφηνε τα λίγα τετραγωνικά του καθαρά, ολόκληρος ο χώρος θα παραδίδονταν στους δημότες καθαρός. Η αμέλεια αυτή κοστίζει σε όλους μας ακριβά!
Επιτυγχάνεται όμως εύκολα η αλλαγή της νοοτροπίας; Σαφώς όχι, ιδιαίτερα σήμερα. Όταν περιγράφουμε το πλαίσιο των κανόνων που κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα οφείλει να τηρεί, ακούμε συχνά την εξής ρήση: «Έλα μωρέ παιδιά, εδώ δεν έχουμε να φάμε, με αυτές τις λεπτομέρειες θα ασχολούμαστε;»
Σε αυτό το σημείο ως διοίκηση έχουμε να προσφέρουμε μόνο λέγοντας την αλήθεια. Εάν βρομίζουμε την πόλη μας και παρκάρουμε στις ράμπες των ΑΜΕΑ θα ξεπεράσουμε την κρίση; Εάν την οικονομική κρίση τη μετατρέψουμε σε κοινωνική θα κερδίσουμε κάτι; Και σε ποιο βαθμό μια σοβαρή διοίκηση πρέπει να επιτρέψει στην οικονομική και πολιτική κρίση του τόπου μας να υποβαθμίσει τα πάντα γύρω μας;
Τα πλαίσια του περιθωρίου που έχουμε ώστε να βοηθήσουμε τους συνδημότες να ανακουφιστούν από την οικονομική κρίση, τα εξαντλούμε. Η κατάλυση όμως του δημόσιου συμφέροντος επιδεινώνει αντί να θεραπεύει τις συνέπειες της κρίσης. Η Αυτοδιοίκηση οφείλει εδώ να αναμετρηθεί με το στρεβλό παρελθόν της, ιδιαίτερα στην Καρδίτσα.
Έχοντας τη βαθιά συναίσθηση ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος θα επιμείνουμε με συνέπεια στην εφαρμογή κανόνων και στη συνέχιση των αλλαγών, ακόμη κι αν αυτές συνεπάγονται νέα μέτωπα. Ο εξορθολογισμός των δημοτικών τελών ώστε να μη μετακυλήσουμε το χρέος μας στις επόμενες γενιές, η επανεφαρμογή της ελεγχόμενης στάθμευσης η οποία ουδέποτε καταργήθηκε, η απαίτηση καλύτερης αστυνόμευσης στην πόλη, το σχέδιο για τη μόνιμη διαχείριση των αδέσποτων ζώων και το κόστος που αυτό συνεπάγεται, το μήνυμα του εθελοντισμού που θέλει να προστατεύουμε οι ίδιοι το περιβάλλον μας, ο εξορθολογισμός των τελών άρδευσης ώστε να μην εισπράττουμε τα μισά από όσα αποδίδουμε στο Σύνδεσμο Ύδρευσης, ο επανασχεδιασμός του εξηλεκτρισμένου συστήματος άρδευσης και των παρόχθιων ώστε να καταστεί ανταποδοτικός, η αύξηση της αποδοτικότητας του μηχανισμού του Δήμου μέσω της αλλαγής του Οργανισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας, η μείωση των λειτουργικών εξόδων καθώς και η μείωση των τοκοχρεολυσίων που έπνιγαν το Δήμο μας απαίτησαν μια σειρά συγκρούσεων τις οποίες δε διστάσαμε να πραγματοποιήσουμε, όχι από καμία λόξα αλλά από μια βαθιά πεποίθηση: Δεν έχει νόημα να υπηρετούμε ένα Δήμο που από τη μια ξοδεύει ετησίως δυο εκατομμύρια ευρώ παραπάνω από αυτά που εισπράττει και από την άλλη φοβάται να θέσει κανόνες και να εφαρμόσει νόμους!
Πολλοί φίλοι μας ρωτούν με αγωνία: «Κι άλλες αλλαγές ετοιμάζετε; Πόσα μέτωπα αντέχετε;». Η απάντηση είναι για εμάς απλή: Όσα χρειαστούν! Ως κορυφαίο παράδειγμα αναφέρω τα δημοτικά τέλη, τα οποία βρίσκονταν καθηλωμένα στα επίπεδα της δεκαετίας του '90 καθιστώντας την καθαριότητα μη ανταποδοτική κατά σαφή παράβαση της νομοθεσίας. Θα μπορούσαμε να μη θίξουμε καν το δύσκολο αυτό θέμα γλιτώνοντας άπειρες τριβές. Το δημιουργούμενο όμως χρέος κάποιος στο μέλλον θα το πλήρωνε, όπως εξάλλου πληρώνουμε το σημερινό. Ως διοίκηση πιστεύουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να μετακυλύουμε συστηματικά τον σημερινό «λογαριασμό» στις επόμενες γενιές, είτε ο λογαριασμός αυτός είναι οικονομικός είτε αφορά σε ένα «κεφάλαιο» κακών νοοτροπιών που δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς από τον φόβο του πολιτικού κόστους. 
Η αλλαγή νοοτροπίας και στάσης από πλευράς κοινωνικού συνόλου δεν επέρχεται όχι σε έξι μήνες αλλά ούτε σε μια ολόκληρη θητεία. Η πορεία αυτή πρέπει να υποστηριχθεί και από την επόμενη διοίκηση, όποια κι αν είναι αυτή, και να μην εγκαταλειφθεί στο νεοελληνικό βωμό της ψηφοθηρίας. Εμείς μπορούμε να δεσμευτούμε ότι θα επιδείξουμε την απαιτούμενη συνέπεια ώστε οι καλές πρακτικές οι οποίες σε πόλεις του εξωτερικού αλλά και της χώρας μας έχουν επιτύχει αξιοθαύμαστα αποτελέσματα να εφαρμόζονται και στο Δήμο μας ως αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτισμού μας και όχι όπως σήμερα, ως κάτι το αμφιλεγόμενο για την επικράτηση του οποίου η διοίκηση πρέπει να δίνει καθημερινές μάχες.