ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ

Είναι πολύ πρόσφατο και εξαιρετικά ριζοσπαστικό το σύνθημα «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν».
Έχει κατανοηθεί και δελέασε εκατοντάδες χιλιάδες ελλήνων, πολλοί από τους οποίους έτρεξαν να προσφέρουν με εθελοντική συμμετοχή σ’ αυτή την ιδέα. Το ερώτημα που βάζουν οι πιο διστακτικοί και δικαιολογημένα καχύποπτοι, προπάντων ενόψει εκλογών, είναι: και χωρίς κομματικό μέλλον;
Ο επικεφαλής του ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, έδωσε το στίγμα: δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρει υπουργική καρέκλα σαν μερίδιο εξουσίας. Ούτε για τον εαυτό του ούτε για τους στενούς του συνεργάτες. Δηλώνει επανειλημμένα, κι ας τον κοιτάζουν απορημένοι οι πρώην συνάδελφοί του ερωτώντες, ότι ο σκοπός ίδρυσης του κινήματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ είναι για να αλλάξει το παλιό κομματοκρατούμενο πολιτικό σύστημα, όχι για να βολευτεί με τις παγιωμένες τακτικές του.
Η άρνηση αυτή δεν αφορά καταξιωμένους ανθρώπους της πολιτικής που δεν συγχωνεύτηκαν με το σύστημα πελατειακής σχέσης αλλά μια καθιερωμένη νοοτροπία, καταστροφική για τη χώρα. Αυτή της κατάληψης της κρατικής εξουσίας από τους κομματικούς μηχανισμούς. Και προς αυτή τη κατεύθυνση έχουν πρόσφατα εξαγγελθεί από ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ πολλές θέσεις και προτάσεις θεσμικού περιεχομένου. Η πρόθεση είναι σαφής: να τελειώνουμε με τα κομματικά θερμοκήπια εκκολαπτόμενων στελεχών, με την έννοια του κομματικού στρατού άλωσης του δημόσιου χώρου, με την έννοια «κάποια στιγμή οι δικοί μας να αντικαταστήσουν τους άλλους». Το δημόσιο αγαθό είναι κοινό και από κοινού πρέπει να διαχειρίζεται, άλλοτε με πολιτικούς, συχνά με τεχνοκρατικούς, πάντα όμως με όρους αξιοκρατίας. Σαφές όσο και αυτονόητο για μια ώριμη δημοκρατία, προπάντων συμμετοχική.
Κανείς λοιπόν δεν αποκλείεται, αλλά όλοι αξιολογούνται και ο καθένας χρησιμοποιείται όπου πραγματικά μπορεί να προσφέρει και μάλιστα αν μπορεί όντως να προσφέρει καλύτερα από όσους άλλους δελεάζονται από το ίδιο διευθυντικό πόστο. Τέλος με τους προέδρους «τιμής ένεκεν» κομματικού παρελθόντος. Ένα σύγχρονο κράτος έχει ανάγκη από λίγους και ικανούς, που το έχουν αποδείξει κατά κύριο λόγο με μια προηγούμενη καταξιωμένη προσωπική επιτυχία που μπορεί να εμπνεύσει. Διότι βέβαια άλλο οραματίζομαι, άλλο υλοποιώ, μιλάμε για διαχείριση δημόσιων αγαθών.
Υπάρχουν όμως κάποια επιμέρους θέματα που είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις του τύπου «άλλα λέγατε και άλλα κάνατε». Δεν αποκλείονται όλοι όσοι στο παρελθόν είχαν κάνει μια οποιαδήποτε κομματική επιλογή. Διότι όλοι μας, πριν έρθει στο προσκήνιο ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για αλλαγή κι ένα καλύτερο κοινό μέλλον σε κάποιον άλλο πολιτικό φορέα. Αυτοί που πρέπει να αποκλεισθούν είναι όσοι επεδίωξαν το προσωπικό τους όφελος ενάντια στο κοινό συμφέρον.
Δεν θεωρούμε λογικό να αποκλείονται όλοι όσοι έχουν πολιτικό παρελθόν. Ζούμε σε μια μικρή χώρα και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας. Πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε τους τίμιους. Οι άξιοι και ικανοί είναι τόσο λίγοι και μπορεί να φανούν χρήσιμοι. Κάποιοι απ’ αυτούς σπάσανε τα μούτρα τους στους τοίχους της κομματικής ιδιοτέλειας. Θα ήταν απογοητευτικό να τους αποκλείαμε κι εμείς που βάζουμε πάνω απ’ όλα το κοινό όφελος. Αυτό είναι το πρακτικό και το πολιτικό νόημα της διεύρυνσης του ποταμιού και της επιτροπής διαλόγου. Βασική Ποταμίσια καινοτομία μεγάλης σημασίας: να φέρουμε στο προσκήνιο τους ικανούς και τους τίμιους πέρα από ιδεολογικές προκαταλήψεις, ξεπερασμένες από την ιστορία.
Επίσης, ένας ικανός κρατικός λειτουργός πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης; Και σ’ αυτό το ερώτημα ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ έχει δώσει απαντήσεις, διαφοροποιώντας το ρόλο και το χαρακτήρα κρατικών αξιωματούχων. Το βουλευτικό αξίωμα για παράδειγμα θα μπορούσε όντως να έχει ημερομηνία λήξης, για να αποφεύγεται ο πειρασμός της διαπλοκής και της διαφθοράς, αφού οι βουλευτές εκλέγονται και τείνουν να έχουν προσωπική εκλογική πελατεία που τους πιέζει για ρουσφέτια, ενώ ένας γραμματέας υπουργείου θα μπορούσε κάλλιστα αν έχει τις αναγκαίες τεχνοκρατικές ικανότητες και αφού αξιολογηθεί θετικά να γίνει ο διαχρονικός κρίκος μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων για να διαφυλάσσεται έτσι η συνέχεια του κράτους σε βασικά ζητήματα. Κατηγορηματικά όχι λοιπόν στη νοοτροπία πολιτικής σταδιοδρομίας. Να γίνει η πολιτική περίσσευμα ψυχής και δώρο ικανοτήτων, πραγματικών, όχι μετρούμενων μέσα από ψηφοθηρικές πλειοδοσίες.      
Ας μη φθονούμε τους ικανούς, αντίθετα ας επιλέξουμε με την ψήφο μας ανθρώπους ηθικούς και καταξιωμένους πέρα από τα κομματικά στεγανά. Μιλάμε για τη βουλή των ελλήνων, μιας χώρας σε σταυροδρόμι επιβίωσης, όχι για τη διαχείριση της πολυκατοικίας.
 
                                                                                                 Χρήστος Γιαννακόπουλος
                                                                                                      Καθηγητής Ιταλικών
                                                                                     Υποψήφιος Βουλευτής με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ