Αντίσταση-Διεκδίκηση-Αναμέτρηση,η γραμμή της συγκρότησης της μαζικής πάλης! Του Αλέξη Φυτσιλή υποψήφιου για το ΝΤ της ΑΔΕΔΥ με τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

Οι εκλογές για το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ γίνονται (Τετάρτη 15/6) σε μια έντονα αρνητική συγκυρία για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Βροχή τα κυριακάτικα δημοσιεύματα για την απαίτηση των δανειστών μας ώστε να καταργηθεί το "μοντέλο" του Δημόσιου Υπάλληλου. Δηλαδή στην πραγματικότητα να καταργηθεί η μόνιμη εργασιακή σχέση και να αντικατασταθεί  με ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα, με κινητικότητα (τάχα εθελοντική) με τσάκισμα κάθε δυνατότητας οργάνωσης και διεκδίκησης αιτημάτων, καθώς έρχεται και ο νέος συνδικαλιστικός νόμος. Και όλα τα παραπάνω βαφτίζονται «συλλογικές διαπραγματεύσεις στο δημόσιο». Γιατί σύμφωνα με τους «από πάνω»:

«ΑΝΗΚΟΥΜΕ» …ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!

    Με δύο λόγια η πολιτική των Μνημονίων, η ισοπέδωση  κάθε κοινωνικής κατάκτησης, η εργασιακή βαρβαρότητα, η εξαθλίωση, συνεχίζουν ακάθεκτες. Αλλά επιπλέον στη μαυρίλα του κοινωνικού-εργασιακού μεσαίωνα, προστίθενται όλο και πιο έντονα οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και η απερίγραπτη δυστυχία της προσφυγιάς που δημιουργούν, οι βάσιμες ανησυχίες η κυβέρνηση να βυθίσει τη χώρα ακόμα πιο πολύ στη δίνη της αιματοχυσίας που ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- ΕΕ έχουν ανοίξει στην περιοχή. 

    Η νέα κυβέρνηση είναι υπηρέτης του παλιού δόγματος «ανήκουμε στη Δύση», δηλαδή «ανήκουμε» στις ληστρικές πολιτικές και τους πολεμικούς σχεδιασμούς των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η κυβέρνηση είναι φορέας της επίθεσης που υπηρετεί τα συμφέροντα των λεγόμενων δανειστών και του ντόπιου κεφαλαίου! 

    Η αλήθεια είναι πως πράγματι δεν μπορούμε να ελπίζουμε ούτε σε «σταθεροποίηση» της βαρβαρότητας. Η αλήθεια είναι πως το σύστημα, η κυβέρνηση του, και όλες οι μνημονιακές δυνάμεις της αντιπολίτευσης δυνάμεις που  στηρίζουν την επίθεση στο λαό δεν πρόκειται να μας εγγυηθούν ούτε ένα «μέγιστο επίπεδο» αυτής της πολιτικής. Η αλήθεια είναι πως είναι μάταιο να περιμένουμε από τους εχθρούς των δικαιωμάτων μας και της ζωής μας «μια κάποια λύση»! Είτε παραμείνει ο Τσίπρας, είτε πάρει προαγωγή ο Μητσοτάκης, είτε οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή, με ατέλειωτα μέτρα θα συνεχίζουν να νομοθετούν μόνιμους κόφτες δικαιωμάτων, μόνιμο γδάρτη της ζωής μας. Θα συνεχιστεί η χωρίς όρια επιχείρηση πολιτικού ψεύδους και απατεωνιάς, ξετσιπωσιάς και κυνισμού, σε ένα φόντο που το μαύρο γίνεται άσπρο, που τα ίδια  ψέματα  ντράπηκαν, μια και δεν ντρέπονται τα στόματα που τα λένε.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤ0 ΤΟΥΣ

    Σε αυτό το πλαίσιο είναι που οι εργαζόμενοι και συνολικά ο λαός μας, καλείται να κάνει τους λογαριασμούς που δεν έκανε –για μια σειρά λόγους- το 2010-12, να σταθεί «απέναντι στον εαυτό του», για να μπορέσει να σταθεί απέναντι στην κυβερνητική επέλαση. Αυτή η συλλογική του ανάγκη, από τη μια ενισχύεται και ωριμάζει από τους αντικειμενικούς όρους και από την άλλη συναντά τα μεγάλα εμπόδια της αποσυγκρότησης και της ήττας, με όσα αυτή κληροδότησε στο κίνημα αλλά και με τους σημερινούς φορείς της. Δραματική επιβεβαίωση των παραπάνω οι κατώτερες των περιστάσεων κινητοποιήσεις τον τελευταίο καιρό, μετά μάλιστα τη πετυχημένη απεργία στις 4/2 και τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Οι οπαδοί του φαντάσματος της 48ωρης που για τρεις μήνες παρέλυσε κάθε πάλη και δεν διαμόρφωσε κανέναν όρο συγκρότησης στο λαό, βγάζουν λάδι την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ μαζί με την ΑΔΕΔΥ -που μαζί της αποφάσισαν και το φάντασμα της 48ωρης και την «απεργία» της Πρωτομαγιάς Κυριακή- και αναπαράγουν-επιβάλλουν τη γραμμή της υποταγής στο λαό και στη νεολαία. 

Μια γραμμή που ψάχνει-περιμένει τις επόμενες εκλογές για να δώσει διέξοδο στον εαυτό της και να αναζητήσει κοινοβουλευτική ενίσχυση ή παρουσία. Που εξαντλείται σε προτάσεις νόμου στη Βουλή και σε εικονικές κινητοποιήσεις για τις τηλεοπτικές κάμερες, σε βάρος στην πραγματικότητα των αναγκών αλλά και των διαθέσεων του λαού. 

ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ-ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!

    Αυτό που ηττήθηκε όλα τα τελευταία χρόνια δεν ήταν οι αγώνες των εργαζομένων, αλλά η γραμμή που επιβλήθηκε και ήθελε αυτούς τους αγώνες μόνο ως στήριγμα για μια νέα κυβερνητική λύση.

    Ηττήθηκαν και χρεοκόπησαν οι (αυτ)απάτες που εμφάνιζαν όλο το προηγούμενο διάστημα την κυβέρνηση να έχει «μετέωρο βήμα» που τάχα έπρεπε να στηριχτεί από τον κόσμο για να το ολοκληρώσει.

    Ηττήθηκαν και χρεοκόπησαν οι θεωρίες και οι θέσεις που εμφανίζουν τον αντίπαλο ως σύμμαχο ή συνομιλητή των σωματείων και των ομοσπονδιών. Αυτές που στέλνουν τον κόσμο να ψηφίζει «εκπροσώπους» (!) στα κρατικά όργανα (Υπηρεσιακά Συμβούλια στο Δημόσιο) και να αναζητά λύση στα προβλήματα του από τον «αιρετό του», ή με δικαστικές προσφυγές και διαβουλεύσεις στα υπουργεία! 

    Αυτές που υιοθετούν την εκλογή διευθυντών-προισταμένων ως «θετικό μέτρο» και ζητούν την … ολοκλήρωση του. Αυτές που χρόνια τώρα κάνουν σχέδια και προτάσεις για τη δομή και το περιεχόμενο «μιας άλλης εκπαίδευσης-υγείας-κοινωνικών δομών του δημοσίου κλπ», είτε για να εμφανίσουν το σύστημα ως «πρόθυμο» να τα υλοποιήσει, είτε για να κρύψουν πίσω από αυτά το ότι δεν θέλουν να έχουν πρόταση πάλης για τα σωματεία και το κίνημα.

    Αυτή η γραμμή των αυταπατών και του συμβιβασμού  δεν μπορεί να συγκροτήσει σωματεία και αγώνα όσες ταξικές κορώνες και να έχει, όσες έδρες και να πάρει στα σωματεία και στην Ομοσπονδία! Αυτή η γραμμή που δεν εμπιστεύεται τον κόσμο και τη δύναμη του, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε. 

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ
ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ- ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ. 

    Αυτή είναι η γραμμή και πολιτική κατεύθυνση που συνοψίζει τη θέση ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και την άρχουσα τάξη από τη μια και το λαό και τους εργαζόμενους από την άλλη. Η γραμμή που αναδεικνύει ότι δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε και να κατακτήσουμε ούτε έναν πόντο από τα δικαιώματά μας, έξω από τη μαζική αντίσταση και πάλη. Η γραμμή που παράγει και εκφράζεται από ταξικούς στόχους πάλης για τον κόσμο της δουλειάς, για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών και από αγωνιστικούς αντιιμπεριαλιστικούς πολιτικούς στόχους συνολικά για το λαό και τη νεολαία. Η γραμμή που θέτει το ζήτημα της απόλυτα αναγκαίας Αντίστασης και Διεκδίκησης σήμερα, ως την ταυτόχρονα αναγκαία βάση για να δημιουργούνται οι όροι της Αναμέτρησης με το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης, για να συγκροτείται η εργατική τάξη και ο λαός στην κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής τους. Για να γίνει ο λαός αφεντικό στον τόπο του για μια Ελλάδα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ.

Ενάντια στα ιμπεριαλιστικά δεσμά ΕΕ – ΗΠΑ – ΔΝΤ και στην κυβερνητική πολιτική 

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ: Μόνιμη σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με ανθρώπινους μισθούς, με ασφάλιση – περίθαλψη για όλους. Να μην περάσει καμιά αξιολόγηση Δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες-Να αρθούν ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές διώξεις! Μόνιμους διορισμούς και ενάντια σε διαθεσιμότητα, κινητικότητα, απολύσεις, ελαστικές εργασιακές σχέσεις. 

Και αυτά θα πρέπει να ενισχύουν μια συνολική πολιτική κατεύθυνση:

Αντιιμπεριαλιστική, γιατί εναντιωνόμαστε στην εξάρτηση της χώρας μας από ΗΠΑ και ΕΕ. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε  τους  ληστές  των  δικαιωμάτων  μας  και  του  πλούτου  της  χώρας  μας  ως  εταίρους-συμμάχους. Γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες Γιατί δεν θέλουμε η χώρα μας να αποτελεί βάση-ορμητήριο για τις μαζικές δολοφονίες των ιμπεριαλιστών!  Δεν θέλουμε η αλληλεγγύη του λαού να έχει καμία σχέση με την φιλανθρωπία του συστήματος και των φερεφώνων του, που είναι οι ίδιοι που γέννησαν τα δεινά τόσο των λαών της Μ. Ανατολής όσο του λαού της χώρας. 

Αντικαπιταλιστική, γιατί αυτό το σύστημα  είναι υπεύθυνο για την  ανεργία την εξαθλίωση τον φασισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους, την ανεργία και καταργεί μία σειρά δικαιώματα στην δουλειά, στην ασφάλιση, στην περίθαλψη, στη ζωή. 

Αντιδιαχειριστική, γιατί θεωρούμε ότι το σύστημα δε μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται. Αρνούμαστε τις καρέκλες της συνδιοίκησης, της υποτιθέμενης συμμετοχής  που βρίσκονται απέναντί μας,. Αντίθετα, δίνουμε βάρος στις γενικές συνελεύσεις, όπου ο κάθε συνάδελφος καταθέτει και θέτει προς ψήφιση την άποψή του, πολιτικοποιείται, αναγνωρίζει εχθρούς και φίλους, οργανώνει την πάλη του.

Η διέξοδος βρίσκεται στη ριζοσπαστική ανασυγκρότηση των σωματείων. Να ενωθούμε στα σωματεία μας, να τα καταστήσουμε χώρους δημοκρατικής συζήτησης, συλλογικής στάσης, εργαλεία ανάπτυξης της οργανωμένης και μαζικής πάλης. 

Να κινηθούμε στη κατεύθυνση χειραφέτησης του συνδικαλισμού από το κράτος/διοίκηση, οικοδομώντας  σωματεία ταξικά και αγωνιστικά - όχι κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά.