ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ: ΈΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ

Πρόστιμα και τιμωρία, ποινές, φόβος και βία, τρομοκρατία και παραλογισμός είναι στοιχεία που έχουν μόνιμα βρει θέση  πλέον στη ζωή μας στην Ελλάδα της κρίσης.
 
Σε μια εποχή που ο Καρδιτσιώτης πλήττεται από παντού έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει χρηματικές ποινές για κάθε δραστηριότητα και κάθε συναλλαγή. Πρόστιμα από το κράτος, από τον Δήμο την εφορία, την πολεοδομία, την αστυνομία..... Αν αργήσεις να πληρώσεις την κλήση, το δάνειο, να «τακτοποιήσεις» το σπίτι,  αν αργήσεις να δώσεις ... θα τιμωρηθείς. Φυσικά κανείς δεν σε ρωτάει αν μπορείς πλέον να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου...
 
Το τελευταίο εισπρακτικό καμπανάκι ήχησε εσχάτως τις τελευταίες ημέρες με την ανακοίνωση της πρόθεση της Δημοτικής Αρχής να ενεργοποιήσει το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης και την επιβολή προστίμων στους παραβάτες (μέσω νέας αστυνόμευσης) στα πλαίσια εξορθολογισμού της κυκλοφορίας στην πόλη. Όλα αυτά βέβαια χωρίς να ανακοινωθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση για το συγκεκριμένο ζήτημα με συγκεκριμένα βήματα, χρονοδιαγράμματα κλπ.
 
Και εδώ θα ρωτήσει κάποιος.. να μην γίνει δηλαδή...και τι να κάνουμε να τα αφήσουμε όλα χύμα.. χωρίς κανόνες και ελέγχους;
 
Όχι βέβαια. Στις ευνομούμενες πολιτείες πρέπει να υπάρχουν κανόνες, διαφορετικά θα γίνουμε ζούγκλα.
 
Αναμφίβολα. Ουδείς διαφωνεί με την συγκεκριμένη θέση.
 
Από την άλλη οι αποσπασματικές προσεγγίσεις δύσκολα οδηγούν σε ένα θετικό τελικό αποτέλεσμα, ειδικότερα όταν συνοδεύονται με την «εύκολη» και ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ υιοθέτηση όπως και στην δική μας περίπτωση της προτεσταντικής λογικής της τιμωρίας και του «αγίου κέρδους» που τόσο αγαπούν άλλωστε και οι Γερμανοί εταίροι μας,  Ότι δηλαδή όποιος αμαρτήσει έχει την υποχρέωση να επωμισθεί μόνος του τις συνέπειες. Το έχουμε νοιώσει βαθιά στο πετσί μας βέβαια  τα τελευταία χρόνια με τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη από τη Γερμανία και οι οποίες είναι αποτελέσματα ακριβώς αυτού του τρόπου σκέψης.
 
Πρέπει λοιπόν οι αμαρτωλοί Καρδιτσιώτες να πάθουν για να μάθουν; Αυτό εισηγείται η σημερινή Δημοτική Αρχή; Το κυκλοφοριακό ζήτημα στην πόλη όμως δεν είναι τόσο απλό θέμα. Είναι μια πολυπαραμετρική εξίσωση η οποία απαιτεί συνολική αντιμετώπιση, σοβαρότητα, σωστό σχεδιασμό και συνέπεια. Διότι κανείς δεν θέλει τα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια και τους ποδηλατοδρόμους, κανείς δεν θέλει ο εφοδιασμός των καταστημάτων να γίνεται κάθε ώρα και στιγμή και φορτηγά να κόβουν βόλτες στην κεντρική πλατεία και τους πεζοδρόμους της Καρδίτσας, κανείς δεν θέλει κυκλοφοριακή συμφόρηση στην πόλη μας, την πόλη του ποδηλάτου όπως θέλουμε να τη λέμε. Όλοι θέλουμε να ζούμε σε μια φιλική και ασφαλή πόλη που θα εστιάζει στον άνθρωπο και όχι στο αυτοκίνητο. Αυτό που λείπει λοιπόν είναι μια στοχευμένη και στιβαρή πολιτική για την βιώσιμη κινητικότητα και την κυκλοφορία στην πόλη και όχι «εύκολες» λύσεις  εισπρακτικού χαρακτήρα. Αυτό που λείπει είναι μια πολιτική η οποία θα διαμορφωθεί σε διαβούλευση με τους πολίτες της Καρδίτσας και τους φορείς του Δήμου μας. Σε διαφορετική περίπτωση κάθε φοροεισπρακτικό μέτρο στα κεφάλια των «αμαρτωλών» συμπολιτών μας είναι καταδικασμένο.
 
Η ουσία λοιπόν την υπόθεσης είναι η αντιμετώπιση του ζητήματος μέσω μιας συνολικής προσέγγισης που δεν θα εστιάζει στον αμαρτωλό παραβάτη, αλλά στο σύστημα. Σε  όλους τους κρίκους της αλυσίδας που συνθέτουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Καρδίτσα. Οι πολίτες έχουν κουραστεί και αδυνατούν να πληρώνουν για να καλύψουν λάθη, ανεπάρκειες, διαπλοκές και πονηράδες. Απαιτούν σοβαρή και στοχευμένη προσπάθεια για την από κοινού μετακίνηση του συστήματος από την προβληματική σημερινή κατάσταση Α σε μια εξορθολογισμένη Β, η οποία θα χτιστεί με την συμμετοχή και τη συναίνεση όλων.
 
Ο πολίτης θέλει να συμβάλλει στην κατεύθυνση αυτή. Απαιτεί όμως σοβαρότητα, εξυπηρέτηση, υποδομές, λύσεις...
Πρέπει να δούμε λοιπόν που θα στοχεύσουμε. Οι πολιτικές που θα χτίσουμε για την κυκλοφορία στην πόλη θα πρέπει να στηρίζονται:
 
Στον πεζό, τον οποίο πρέπει: Να τον  προστατεύσουμε στα σημεία που κινείται, να του δώσουμε προτεραιότητα, να δημιουργήσουμε διαβάσεις και σήμανση γιατί είναι σχεδόν ανύπαρκτες, να απελευθερώσουμε τον δημόσιο χώρο και να του τον αποδώσουμε, να προβούμε σε επέκταση των πεζοδρομήσεων στο κέντρο της πόλης, σε περιορισμό της ταχύτητας των αυτοκινήτων στην πόλη στα 30 χιλ/ώρα κλπ.
 
Στο ποδήλατο, το οποίο πρέπει: Να το διευκολύνουμε, να του δώσουμε προτεραιότητα, να βελτιώσουμε την σήμανση, να δημιουργήσουμε ασφαλείς θέσεις στάθμευσης για τα ποδήλατα, να επεκτείνουμε τους ποδηλατοδρόμους με απλό και ανέξοδο τρόπο κλπ.
 
Στις επιχειρήσεις του κέντρου: Να τους δώσουμε ένα λογικό ωράριο εφοδιασμού αλλά και εναλλακτικές λύσεις για την φορτοεκφόρτωση των εμπορευμάτων τους, κλπ.
 
Σε όσους αναγκάζονται να διέλθουν από την πόλη με το αυτοκίνητο: να δώσουμε εναλλακτικές λογικές επιλογές διέλευσης και καθοδήγηση μέσω περιφερειακών οδών, εξυπηρέτηση των πολιτών σε αποκεντρωμένες Δημοτικές υπηρεσίες, εξυπηρέτηση των πολιτών ηλεκτρονικά, να δημιουργήσουμε αποκεντρωμένους σταθμούς δωρεάν στάθμευσης και σύνδεση με το σύστημα κοινόχρηστων ποδηλάτων που δεν χρησιμοποιείται σήμερα, στήριξη των αναγκαστικών μετακινήσεων με ένα επαρκές και λειτουργικό σύστημα μαζικής μεταφοράς κλπ.
 
Στην εποχή της ακριβής βενζίνης των υψηλών διοδίων και των μειωμένων εισοδημάτων, έχουμε ένα ακόμη λόγο να απαιτήσουμε βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην κυριαρχία του αυτοκινήτου, με θετικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής, τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον και την τσέπη μας. Στην εποχή της κρίσης οι πολιτικές δεν μπορεί να είναι εισπρακτικές, και στις σημερινές συνθήκες της έλλειψης δημοκρατίας οι αποφάσεις δεν πρέπει να λαμβάνονται με επιβολή αλλά με διάλογο με τη συμμετοχή των φορέων και των πολιτών. Οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν λοιπόν δεν απαιτούν προσέγγιση του τύπου «Έγκλημα και Τιμωρία» αλλά  προσέγγιση του τύπου «Λογική και Ευαισθησία» (για να δοθεί και μια πιο ελεύθερη, λογοτεχνική νότα στην στρατευμένη καθημερινότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν από τα ομώνυμα βιβλία των Ντοσγογιέφσκι και Τζέην Όστεν αντίστοιχα)
-- 
Αριστοτέλης Τσόγκας