‘Και στις εκλογές να κάνουμε ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.’ του Θανάση Αντωνίου υποψήφιου βουλευτή Καρδίτσας

Η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή  (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) μετράει ήδη δέκα χρόνια ζωής. Δέκα χρόνια μεγάλων αλλαγών, δέκα χρόνια σχεδόν αδιάλειπτης επίθεσης των ισχυρών στους αδύνατους, σε μια προσπάθεια να πληρώσουν οι εργαζόμενες τάξεις την κρίση των χρηματιστηρίων, του σπουδαιότερου θεσμού του καπιταλισμού.

Οι κοινωνικές ανισότητες στην Ελλάδα δείχνουν να είναι οι μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών. Την ώρα που μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι διαγωνίζονται για το ποιος θα πρωτοπάρει τα φιλέτα που ξεπουλάει κάθε τόσο το Δημόσιο, τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα βάλλονται από παντού. Μισθοί και συντάξεις σταθερά χαμηλά, υποστελεχωμένα νοσοκομεία και σχολεία, ακριβές και κακής ποιότητας συγκοινωνίες, υψηλοί οριζόντιοι φόροι που πλήττουν κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα, ανεργία και απειλές για όποιον προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι (απολύσεις, καταστολή) είναι η πραγματικότητα για τον εργαζόμενο κόσμο. Το περιβαλλοντικό ζήτημα φαίνεται πιο επιτακτικό από ποτέ, κι όμως οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αφήνουν ασύδοτους επιχειρηματίες να κερδοφορούν από καταστροφικές για το περιβάλλον και την υγεία επιχειρήσεις, όπως η καύση σκουπιδιών (Βόλος), οι εξορύξεις χρυσού (Σκουριές) και η εγκατάσταση ανεμογεννητριών, χωρίς κανένα πλάνο και μελέτη, σε όλη την Ελλάδα, λίαν συντόμως και στην περιοχή μας.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (και μέχρι πρόσφατα και των ΑΝΕΛ) λίγα έκανε για να αλλάξει την κατάσταση, παρά τα πολλά που υποσχόταν. Οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής των τελευταίων κυβερνήσεων, η εξουσία των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, έμειναν και μένουν στο απυρόβλητο. Η ΝΔ μας δείχνει με μεγάλη συνέπεια τις διαθέσεις της, έχοντας εξαερώσει τα αποθεματικά των ταμείων ήδη από την κυβέρνηση Καραμανλή, πολύ πριν ηγηθεί με τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Το ΚΙΝΑΛ πασχίζει να δείξει ότι διαφέρει κάπως από τη δεξιά παράταξη, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο δεδομένου του τρόπου που πολιτεύθηκε τα τελευταία πολλά χρόνια (1ο μνημόνιο, συγκυβερνήσεις κοκ). Το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, σε υπαρξιακή κρίση πλέον, έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να διαιρεί τους εργαζόμενους ώστε να δουλεύουν πιο φτηνά (βλ. Πέραμα) και να απειλεί όσους προσπαθούν να οργανώσουν την τάξη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές της. 
Όλα τα παραπάνω κόμματα συμφωνούν σε ένα πράγμα: ό,τι συμφέρει τα αφεντικά μας είναι καλό και για τους από κάτω. Ως φερέφωνα των διαφορετικών ηγετικών μερίδων της αστικής τάξης, αρνούνται να δουν πως, την ώρα που Έλληνες και ξένοι καπιταλιστές βγάζουν υπέρογκα κέρδη στην Ελλάδα, δίνουν σταθερά το βασικό μισθό στους εργαζόμενούς τους, χωρίς να πληρώνουν φόρους, χωρίς να δίνουν κανένα πρακτικά λογαριασμό για τη δραστηριότητά τους. Τα λιμάνια ιδιωτικοποιημένα, τα αεροδρόμια της επαρχίας ιδιωτικοποιημένα, οι δρόμοι με διόδια, ο φυσικός πλούτος στο σφυρί, η γη υποθηκευμένη στους τραπεζίτες, το περιβάλλον μολυσμένο. Και όλα αυτά θεωρούνται από τα αστικά κόμματα «αναγκαίο κακό» για να έρθουν οι πολυπόθητες επενδύσεις, τα κέρδη των οποίων βέβαια νέμονται οι μέτοχοι και όχι κανένας από τους εργαζόμενούς τους. Και όταν καταλαβαίνουν ότι η δυσαρέσκεια των από κάτω μεγαλώνει, στήνουν πολεμικά παιχνίδια, απειλώντας εμμέσως την εργατική τάξη ότι θα στείλει τα παιδιά της στον πόλεμο για τα συμφέροντα των αφεντικών για άλλη μια φορά, για να μπορέσει η χ και όχι η ψ εταιρεία να αντλήσει υδρογονάνθρακες από το Αιγαίο...Και δυστυχώς, σε αυτό το παιχνίδι συμφερόντων η παραδοσιακή αριστερά του ΚΚΕ (αλλά και η ΛΑΕ) επιλέγουν την πλευρά των ισχυρών και την «εθνική ενότητα», υπό την ηγεσία προφανώς της κρατούσας τάξης...
Η θιγόμενη πλειοψηφία δεν έμεινε βέβαια με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην τεράστια επίθεση που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται. Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλοί και σημαντικοί αγώνες. Από το νεολαιίστικο ξεσηκωμό του Δεκέμβρη του 2008 στις παλλαϊκές σχεδόν κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια και υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τις μεγάλες απεργίες, τις αγροτικές κινητοποιήσεις, στις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος (Σκουριές, Βόλος πιο πρόσφατα) και από τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις του 2012-13 που ανάγκασαν τη ΝΔ να βάλει τη ΧΑ στη φυλακή στους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων, χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα φώναξαν το αυτονόητο. Δεν πάει έτσι, να πάει αλλιώς!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετράει δέκα χρόνια ζωής. Δέκα χρόνια μέσα στα οποία δεν υπήρξε αγώνας που να μη στηρίξει, να μη βρει τρόπους ώστε να στηριχτεί, να γενικευτεί και να κερδίσει. Το πρόγραμμά της είναι πρόγραμμα πάλης, πρόγραμμα απελευθέρωσης από την συντριπτική πίεση του καπιταλισμού. Η πραγμάτωσή του δεν έγκειται βέβαια σε μια μεγάλη νίκη στις εθνικές εκλογές. Το πρόγραμμά της είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τις μεγάλες μάχες που θα κληθεί να δώσει το εργατικό, το αντιρατσιστικό- αντιφασιστικό, το οικολογικό, το αγροτικό, το αντιπολεμικό, το LGBT και κάθε άλλο κίνημα. Η καλή της καταγραφή στις εθνικές εκλογές όμως θα της δώσει ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα για να παλέψει για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, για να δώσει μαζί της με καλύτερους όρους τις μάχες του επόμενου διαστήματος. 
Η ανθρωπότητα έχει τεράστιες δυνατότητες, όπως δείχνουν τα τεχνολογικά άλματα του τελευταίου αιώνα. Κι όμως, το παράλογο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός μας λέει εν έτει 2019 πως μπορούν να παράγονται κάθε μέρα εκατομμύρια συσκευές υψηλής τεχνολογίας, αλλά δεν υπάρχει φαγητό, δουλειά, στέγη, ζωή για όλους και όλες. Σε όλο τον κόσμο, τις τύχες των λαών κρατούν εκπρόσωποι των ισχυρών, οι οποίοι δείχνουν αποφασισμένοι να σύρουν και στον πόλεμο αν χρειαστεί τις χώρες τους για να δώσουν ξανά ζωή στα ξεφουσκωμένα κέρδη των πολυεθνικών τους. Είδαμε πολύ καλά τι έκαναν και κάνουν στη Συρία, ξέρουμε τι ετοιμάζουν στη Μέση Ανατολή, στη Βενεζουέλα και τόσες άλλες χώρες. Στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση αντίστασης και περήφανου παραδείγματος ενάντια σε τέτοιους σχεδιασμούς. Στις 7 Ιουλίου ψηφίζουμε τους αντικαπιταλιστές και τις αντικαπιταλίστριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις 8 είμαστε και πάλι στο δρόμο! Ζωή, όχι επιβίωση!