ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ 63 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ

Ο Βουλευτής και π. Υφυπουργός Παιδείας κ. Σπύρος Ταλιαδούρος, ενόψει των Ευρωεκλογών της ερχόμενης Κυριακής με τοποθέτηση του υπεραμύνθηκε της Ενωμένης Ευρώπης, που 63 χρόνια υπηρέτησε και προώθησε την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ευημερία, δίνοντας το μήνυμα ότι στις Ευρωεκλογές της Κυριακής της 25ης Μαίου ψηφίζουμε Ευρωζώνη και Ευρώπη. -
Ειδικότερα, η τοποθέτηση του κ. Ταλιαδούρου έχει ως εξής:
«Η πρώτη πεντηκονταετία του 20ού αιώνα, υπήρξε η πιο αιματηρή και καταστρεπτική για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία. Αιτία, η διεξαγωγή δύο Παγκοσμίων πολέμων, που με κύριο θέατρο επιχειρήσεων τη «γηραιά ήπειρο», προκάλεσαν χιλιάδες  θύματα και βύθισαν στην οδύνη εκατομμύρια ανθρώπους. Η διαπίστωση, ακριβώς, ότι οι ανεξέλεγκτοι ενδοευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί , οδηγούσαν τα  ευρωπαϊκά κράτη σε επώδυνα αδιέξοδα, αλλά και στην υποβάθμιση του διεθνούς ρόλου της Ευρώπης, τροφοδότησε έντονους προβληματισμούς για το μέλλον της ηπείρου μας. Κυρίως για το αν θα έπρεπε να εξακολουθήσει να εναντιοδρομεί προς τα πραγματικά συμφέροντά της διαιωνίζοντας άγονες αντιπαραθέσεις, ή  αν αντίθετα  θα έπρεπε να  διανοίξει νέους δρόμους  συνεργασίας  των κρατών της.
Απηχώντας αυτούς τους προβληματισμούς, κι’ εκφράζοντας την προσδοκία για ένα νέο ξεκίνημα της Ευρώπης, ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν, προέβη στις 9 Μαΐου 1950 στη Διακήρυξη για την ανάγκη  δημιουργίας μιας Ενωμένης Ευρώπης,  αναφέροντας μεταξύ  άλλων : «Η παγκόσμια ειρήνη δεν θα μπορούσε να διαφυλαχθεί χωρίς δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες με τους κινδύνους που την απειλούν». Και υπογράμμιζε, οριοθετώντας τη μεθοδολογία προώθησης της ευρωπαϊκής ενοποίησης: «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί με μια πράξη ούτε με μια συνολική οικοδόμηση. Θα οικοδομηθεί με συγκεκριμένες πραγματοποιήσεις, που δημιουργούν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη».
Η Ευρώπη, ακολουθώντας στα 63 χρόνια που διέρρευσαν έκτοτε, τη γραμμή  αυτή, κατόρθωσε να προωθήσει αποφασιστικά το εγχείρημα της ένωσής της. Με αφετηρία τη Συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα - Χάλυβα, που υπογράφηκε στο Παρίσι στις 18 Απριλίου 1951, από  6 χώρες – μεταξύ των οποίων και οι μέχρι τότε «μεγάλοι αντίπαλοι»,  η Γαλλία και η (Δυτική) Γερμανία – και με ιστορικό σταθμό των μετέπειτα εξελίξεων την υπογραφή στις 25 Μαρτίου 1957 στη Ρώμη, των  Συνθηκών για την  Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή  Κοινότητα  Ατομικής Ενέργειας, τέθηκε τέλος σε ένα  παρελθόν τυφλών αντιπαλοτήτων. Επιβεβαιώνοντας, μάλιστα, την πρόβλεψη του Ζαν Μονέ ότι «η Ευρώπη θα δημιουργηθεί μέσα από κρίσεις. Θα είναι το σύνολο των απαντήσεων στις κρίσεις αυτές», η ευρωπαϊκή ενοποίηση, προχώρησε, στην επίτευξη ενός βαθμού θεσμοποιημένης συνεργασίας πρωτοφανούς στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση των (μετά τις αλλεπάλληλες διευρύνσεις) 28 μελών και η Οικονομική Νομισματική Ένωση των 17 μελών, που θεσμοθετήθηκαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ της 7ης Φεβρουαρίου 1992, δεν αποτελούν παρά τον εξελικτικό αναβαθμό αυτών των διεργασιών.
Σε όλη αυτή την πολυτάραχη περίοδο, που σημαδεύτηκε από τον «ψυχρό πόλεμο» Ανατολής-Δύσης, τη διελκυστίνδα Βορρά-Νότου, δεκάδες πολεμικές συγκρούσεις και εμφύλιες συρράξεις παγκοσμίως, αλλά και τρείς τουλάχιστον μεγάλες οικονομικές κρίσεις (1973, 1979, 2008), και που σφραγίστηκε από την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Ενωμένη Ευρώπη αναδείχθηκε σε μια όαση ειρήνης. Και αποτέλεσε  πόλο σταθερότητας και ευημερίας για τους λαούς που συμμετείχαν στην προσπάθεια συγκρότησής της. Δεν είναι από αυτήν την άποψη τυχαίο ότι:
 
Α. Η ειρήνη, παρά τις  απειλές μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων των ψυχροπολεμικών «μπλοκ», ουδέποτε διασαλεύθηκε πραγματικά στη μεταπολεμική Ευρώπη, ούτε σημειώθηκαν στα όριά της γενικευμένες  συγκρούσεις ανάμεσα σε κράτη της ηπείρου, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. 
Β. Η Ενωμένη Ευρώπη θωράκισε τους δημοκρατικούς θεσμούς των κρατών-μελών της και λειτούργησε ως πρότυπο-«μαγνήτης» για τις χώρες της ηπείρου μας που σε κάποια φάση της διαδρομής τους βρέθηκαν δέσμιες αυταρχικών καθεστώτων (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα), ή εγκλωβίστηκαν στην αρπάγη του σοβιετικού ολοκληρωτισμού (χώρες  Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης). 
Γ. Η Ενωμένη Ευρώπη, αναδείχθηκε  σε καθοριστικό παράγοντα της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης των χωρών του ιδρυτικού πυρήνα της και  μετεξελίχτηκε σε μια ζώνη ευημερίας για τα κράτη που προστίθεντο στην πορεία στις δομές της, διασφαλίζοντας το συνδυασμό υψηλών ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης, με ένα υποδειγματικό  στις εγγυήσεις του κοινωνικό κράτος.
 
Πέραν αυτών των θεμελιωδών επιτευγμάτων, η Ενωμένη Ευρώπη  πιστώνεται ακόμη με το ότι εξέφρασε και πραγμάτωσε κατά τρόπο ουσιαστικό:
 
Α. Μια πολιτική έμπρακτου σεβασμού  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έτσι όπως δεν εφαρμόστηκε πουθενά αλλού στον πλανήτη. 
Β. Ένα πρόταγμα του πολιτισμού ως χειραφέτηση και δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και όχι ως αγαθού της αγοράς, υποκείμενου στους περιορισμούς  της.
Γ. ‘Ένα όραμα για το διεθνές περιβάλλον που βασίζεται στην επιδίωξη της πολυμερούς συνεργασίας και της διεθνούς αλληλεγγύης.
 
Αυτά τα επιτεύγματα, αποτελούν σήμερα το μεγάλο και αναπαλλοτρίωτο κεκτημένο όλων αδιαίρετα των ευρωπαίων πολιτών. Οι οποίοι ακόμα και αν - εξ αιτίας της ταχύτητας της καθημερινότητας και της συνήθειας-, μοιάζουν να μην τα συνειδητοποιούν σε όλο το εύρος τους, οφείλουν εν τούτοις να μην υποκύπτουν στον πειρασμό του να τα «μηδενίζουν»,  είτε υπό την πίεση των μεγάλων (αλλά συγκυριακών) δυσκολιών της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, είτε υπό την επίδραση της κατεδαφιστικής συνθηματολογίας ποικιλόχρωμων λαϊκιστικών κινημάτων. Αλλά αντίθετα έχουν χρέος να τα διαφυλάξουν, συναισθανόμενοι  ότι ενδεχόμενη διακύβευση όσων κατακτήθηκαν στα 63 αυτά χρόνια στην Ευρώπη, μόνον δείγμα μιας ασυγχώρητης και ανιστόρητης συλλογικής αφροσύνης θα ήταν.»