Η ΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΕΙΝΑΙ «ΕΥΚΑΙΡΙΑ»;

Είμαστε στον τέταρτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου και το ερώτημα που υπάρχει στα χείλη του κάθε πολίτη είναι: υπάρχει ελπίδα, υπάρχει αισιοδοξία;
Ένα βασανιστικό ερώτημα μιας κοινωνίας που παραπέει, που δοκιμάζεται σκληρά, που «αιμορραγεί» οικονομικά και κοινωνικά.
Μιας κοινωνίας που ιδιαίτερα τα μεσαία και χαμηλά της στρώματα σταυρώνονται καθημερινά δίνοντας σκληρό αγώνα επιβίωσης. Την ζοφερή αυτή πραγματικότητα αποτυπώνουν όλοι οι δείκτες της οικονομίας, με τη συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25%, την ανεργία στο 30% και στους νέους στο 60%, τη συντριβή των μισθών και συντάξεων, την υποχώρηση της κατανάλωσης από την έλλειψη ρευστότητας, την κατάρρευση των επενδύσεων.
Η επιμονή στην εφαρμογή αυτής της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, έχει εκτοξεύσει τα ποσοστά της φτώχειας, ιδιαίτερα στα εργατικά και μικρομεσαία στρώματα που είναι βαρύτατα τραυματισμένα.
Αναβιώνει το κύμα μετανάστευσης, ιδιαίτερα νέων επιστημόνων για αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Αποδομείται η δημόσια παιδεία, η υγεία, παρατηρείται έξαρση ψυχικών διαταραχών και αυτοκτονιών.
Οι εκφραστές όμως αυτής της πολιτικής επιμένουν ότι είναι η «σωτηρία» της χώρας, ακόμα και όταν ένας από τους συντάκτες του σκληρού προγράμματος το Δ.Ν.Τ. ομολογεί ότι έπεσε έξω στις προβλέψεις των δεικτών αναγνωρίζοντας τους  λανθασμένους πολλαπλασιαστές.
Καταπέλτης για την τρόϊκα είναι η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι το πρόγραμμα της Ελλάδας χρειάζεται αναθεώρηση με βάση τα αποτελέσματά του διότι έχουν καταλυθεί θεμελιώδη δικαιώματα από το χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Συνθηκών, καθώς και ότι οι διαπραγματεύσεις για την κατάρτισή του έγιναν κάτω από αδιαφανείς συνθήκες.
Την ώρα λοιπόν που εκατομμύρια Ελλήνων φτωχαίνουν, που ζουν την απόλυτη εξαθλίωση ύστερα από τη βάρβαρη επιδρομή στα εισοδήματά τους, η κρίση για λίγους είναι «ευκαιρία». Και αυτή η ευκαιρία δίνεται με τις ευλογίες της συγκυβέρνησης μέσα από σκανδαλώδη νομοθετήματα που εξυπηρετούν προκλητικά ταξικά συμφέροντα δημιουργώντας ξανά μικρές ολιγαρχίες πολιτικών και επιχειρηματιών παραβιάζοντας κατάφορα το δημόσιο συμφέρον.
-Δεν είναι δυνατόν όταν συντελείται το μεγαλύτερο φοροέγκλημα στα συνήθη υποζύγια που είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που συνεισφέρουν το 70% του φόρου εισοδήματος, ένας επιχειρηματίας για να μετατρέψει σε προσωπικό του εισόδημα τα κέρδη της επιχείρησής του που σχεδόν προήλθαν αποκλειστικά από περικοπές μισθών των εργαζομένων, να καταβάλλει το μόλις 10% του φόρου από το 25% που κατέβαλλε το 2010.
Έτσι εκατομμύρια κέρδη των επιχειρήσεων που προήλθαν εν μέσω κρίσης από την καταβαράθρωση  των μισθών αντί να οδηγούνται στην εξυγίανση των επιχειρήσεων ως το μόνο μέσο ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων εργασίας, οδηγούνται στους τραπεζικούς λογαριασμούς των μετόχων-επιχειρηματιών.
-Δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που κανένας Έλληνας φορολογούμενος δεν εξαιρείται από την υποχρέωση καταβολής φόρου κληρονομιάς  να απαλλάσσονται οι μεταβιβάσεις πλοίων, μετοχών ή μεριδίων εταιρειών, δίνοντας έτσι γερό «μποναμά» στους έλληνες εφοπλιστές.
-Δεν είναι δυνατόν να μειώνεται ο φόρος στις εξωχώριες εταιρείες από το 25% που θεσμοθετήθηκε το 2010 στο 10% διότι το απαίτησαν και πάλι οι έλληνες εφοπλιστές.
-Δεν είναι δυνατόν να παραχωρείς περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού όπως είναι οι άδειες ψηφιακής εκπομπής καναλιών χωρίς να λαμβάνεις αντίτιμο μόνο και μόνο για να έχεις ευνοϊκή μεταχείριση από τους καναλάρχες. Η ψηφιακή άδεια είναι κοινωνικό αγαθό και ως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
-Δεν είναι δυνατόν να έχει περάσει τόσος καιρός και η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ  καθώς και όλες οι άλλες λίστες με τα εμβάσματα στο εξωτερικό να μην αξιοποιούνται εν μέσω κρίσης και να προστρέχεις στη ληστεία του εισοδήματος του έλληνα πολίτη που είναι ψίχουλα μπροστά στα κέρδη που θα επέφερε η αξιοποίησή τους. Περί το 1δις.ευρώ είναι η φοροδιαφυγή σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Σ.Δ.Ο.Ε.
-Είναι δυνατόν σήμερα να πεθαίνουν άνθρωποι από τα μαγκάλια  και της ξυλόσομπες στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν και το λαθρεμπόριο καυσίμων να οργιάζει; Στα 600εκ. ευρώ εκτιμάται για το Δημόσιο η ετήσια απώλεια από λαθρεμπόριο καυσίμων και ιδιαίτερα από το ναυτιλιακό πετρέλαιο. Αν υπήρχε πολιτική βούληση από την κυβέρνηση θα εκδιδόταν οι εφαρμοστικές υπουργικές αποφάσεις  και θα κάλυπταν το κενό του ηλεκτρονικού συστήματος ελέγχου, ιδιαίτερα τον έλεγχο εισροών-εκροών στις αποθήκες χοντρικής διάθεσης.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σειρά προκλητικών αποφάσεων της κυβερνητικής πολιτικής, που σκοπό έχουν την ενίσχυση του οικονομικού κατεστημένου, τη ντόπια και ξένη διαπλοκή. Δεν είναι δυνατόν να πλουτίζουν οι λίγοι σε βάρος του έλληνα πολίτη. Είναι πολιτική χυδαιότητα και παραβιάζεται κατάφορα το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Όσοι στηρίζουν τέτοιες πολιτικές είναι συνένοχοι διότι συμπράττουν στο ίδιο έγκλημα σε βάρος του  χειμαζόμενου ελληνικού λαού που τόσο σκληρά δοκιμάζεται. Είναι συνένοχοι όταν αποδέχονται να εκδίδονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου καταλύοντας έτσι κάθε εύνοια κοινοβουλευτισμού.
Η έξοδος λοιπόν από την κρίση θα επιτευχθεί όταν συμβάλλουμε όλοι ο καθένας με τις δυνατότητές του, αρκεί να λειτουργεί η αρχή της ισονομίας και της ισοπολιτείας.
Όμως με τις σημερινές εφαρμοζόμενες πολιτικές από την παρούσα κυβέρνηση, μόνο ισομερής καταμερισμός των βαρών δεν υπάρχει. Άρα υπάρχει ελπίδα;
Η βούληση του έλληνα πολίτη μπορεί να δώσει την απάντηση αν πρέπει να συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Ας διαλέξει!!!