Αθλητικά - 2 μήνες 1ημέρα πιο πριν
ΑΛΑΖΟΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ
Υποβλήθηκε στις Παρ, 24/10/2014 - 11:48.
Εκτυπώσιμη μορφή
Έχει, πλέον, ξεπεράσει κάθε μέτρο η αλαζονεία, που επιδεικνύουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, παριστάνοντας, όπου μπορούν, τους τιμητές του συστήματος, αυτοαναγορεύονται ως η μόνη αξιόπιστη λύση για να σωθεί ο τόπος. Είναι, βέβαια, οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι, ενώ κατηγορούν την κυβέρνηση για αντιδημοκρατική συμπεριφορά, την ίδια στιγμή παίζουν άκομψα πολιτικά παιχνίδια και υποβάλλουν το ζήτημα της εκλογής του Προέδρου Δημοκρατίας, μιας διαδικασίας που θα έπρεπε, όπως στο παρελθόν, να ενώνει τον πολιτικό κόσμο και τους πολίτες, στις κοντόφθαλμες μικροκομματικές τους φιλοδοξίες. Φτάνουν μάλιστα στο πολιτικό ατόπημα, να απειλούν και να εκβιάζουν έλληνες βουλευτές, οι οποίοι, όταν έρθει η ώρα, συμμορφούμενοι προς το Σύνταγμα, θα πράξουν αυτό που υπαγορεύει η συνείδησή τους και όχι οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Δυστυχώς, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε από το εκλογικό περιθώριο στην ύψιστη για το κοινοβουλευτικό πολίτευμα θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τον αριστερίστικο επαναστατικό αφορισμό των πρώιμων χρόνων του και να εκφέρει έναν ώριμο πολιτικό λόγο ευθύνης. Αλλά, ενδεχομένως, αυτό να του είναι ακατόρθωτο, αφού σε αυτή του την διαδρομή προσέφερε πολιτικό καταφύγιο, ανέδειξε και μοίρασε ρόλους και θέσεις ευθύνης, σε όλους εκείνους, που με συνέπεια υπηρέτησαν τον άκρατο λαϊκισμό, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Είναι όλοι αυτοί, γνωστοί από τα παλιά, που σήμερα ως αναβαπτισμένοι αριστεροί μας κουνούν το δάκτυλο, και επιμένουν σε ένα φαύλο παρελθόν, γιατί έτσι τους εξυπηρετεί. Όλοι εκείνοι, που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στην χώρα για να συνεχίσουν να κατέχουν τα δημόσια, συνδικαλιστικά ή άλλα φέουδα τους και να «κυριαρχούν» στον βολεμένο μικρόκοσμο τους σε βάρος του συνόλου και της Πατρίδας.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, είναι τα μέλη της Αριστεράς, που όπως ισχυρίζεται δεν κυβέρνησε ποτέ και συνεπώς δεν ευθύνεται για την κρίση. Και αυτό βέβαια είναι η δική τους αλήθεια. Αυτή που βολεύει. Αυτή, που παραγνωρίζει και λησμονεί την ιδεολογική παντοδυναμία του αριστερού χώρου καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, η οποία δημιούργησε μια κρατικοδίαιτη οικονομία, επέβαλλε μια πολιτική παροχών με δανεικά και εξέθρεψε ένα γιγάντιο και σπάταλο δημόσιο τομέα. Όταν κάποιος επεσήμαινε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής πρακτικής λοιδορούνταν ως νεοφιλελεύθερος και κοινωνικά ανάλγητος. Όταν κάποιοι αναλάμβαναν το πολιτικό κόστος να προτείνουν μια μεταρρύθμιση, κάποιοι άλλοι, λάμβαναν θέσεις μάχης στα πεζοδρόμια, δημιουργούσαν κοινωνική αναταραχή και ακύρωναν κάθε πρωτοβουλία. Για δεκαετίες η αριστερή ιδεοληψία των ακατάσχετων παροχών και της συντεχνιακής προστασίας, έθετε υπό ομηρία το μέλλον αυτού του τόπου.
Ας γνωρίζουν οι «επαναστατες» του ΣΥΡΙΖΑ, που αφελώς πιστεύουν, πως τα χειρότερα πέρασαν για την Ελλάδα, πως η πολυγλωσσία των στελεχών τους, η ανεύθυνη και αντιθεσμική στάση τους, οι περιθωριακοί λεονταρισμοί και η μονομερής πολιτική τους, οδηγούν την Ελλάδα σε άτακτη χρεοκοπία, σε διεθνή εξευτελισμό και απομόνωση και την κοινωνία πολλά χρόνια πίσω. Και αυτό ας μην ληφθεί ως αμυντική «κινδυνολογία», απέναντι στην υποθετική εκλογική επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος έχει μια ελάχιστη συναίσθηση της πραγματικότητας αντιλαμβάνεται, πως αυτή είναι εξαιρετικά σύνθετη και ο δρόμος μας πολύ συγκεκριμένος. Για να βγούμε από τα Μνημόνια χρειάζεται να συνεχίσουμε το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, να σταματήσουμε τους λαϊκισμούς και να δουλέψουμε σκληρά. Όλα αυτά απαιτούν μια κυβέρνηση με στηβαρότητα και –κυρίως- σοβαρότητα. Μια κυβέρνηση, που αντιλαμβάνεται τους διεθνείς συσχετισμούς, την λειτουργία μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, τις υποχρεώσεις αλλά και τα οφέλη από την συμμέτοχη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Οι εκλογές δεν είναι λύση για τα προβλήματα του τόπου. Η σοβαρή και πραγματιστική διακυβέρνηση ναι. Και δυστυχώς η σοβαρότητα δεν είναι το δυνατό χαρτί της αντιπολίτευσης.
Δυστυχώς, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε από το εκλογικό περιθώριο στην ύψιστη για το κοινοβουλευτικό πολίτευμα θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τον αριστερίστικο επαναστατικό αφορισμό των πρώιμων χρόνων του και να εκφέρει έναν ώριμο πολιτικό λόγο ευθύνης. Αλλά, ενδεχομένως, αυτό να του είναι ακατόρθωτο, αφού σε αυτή του την διαδρομή προσέφερε πολιτικό καταφύγιο, ανέδειξε και μοίρασε ρόλους και θέσεις ευθύνης, σε όλους εκείνους, που με συνέπεια υπηρέτησαν τον άκρατο λαϊκισμό, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Είναι όλοι αυτοί, γνωστοί από τα παλιά, που σήμερα ως αναβαπτισμένοι αριστεροί μας κουνούν το δάκτυλο, και επιμένουν σε ένα φαύλο παρελθόν, γιατί έτσι τους εξυπηρετεί. Όλοι εκείνοι, που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στην χώρα για να συνεχίσουν να κατέχουν τα δημόσια, συνδικαλιστικά ή άλλα φέουδα τους και να «κυριαρχούν» στον βολεμένο μικρόκοσμο τους σε βάρος του συνόλου και της Πατρίδας.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, είναι τα μέλη της Αριστεράς, που όπως ισχυρίζεται δεν κυβέρνησε ποτέ και συνεπώς δεν ευθύνεται για την κρίση. Και αυτό βέβαια είναι η δική τους αλήθεια. Αυτή που βολεύει. Αυτή, που παραγνωρίζει και λησμονεί την ιδεολογική παντοδυναμία του αριστερού χώρου καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, η οποία δημιούργησε μια κρατικοδίαιτη οικονομία, επέβαλλε μια πολιτική παροχών με δανεικά και εξέθρεψε ένα γιγάντιο και σπάταλο δημόσιο τομέα. Όταν κάποιος επεσήμαινε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής πρακτικής λοιδορούνταν ως νεοφιλελεύθερος και κοινωνικά ανάλγητος. Όταν κάποιοι αναλάμβαναν το πολιτικό κόστος να προτείνουν μια μεταρρύθμιση, κάποιοι άλλοι, λάμβαναν θέσεις μάχης στα πεζοδρόμια, δημιουργούσαν κοινωνική αναταραχή και ακύρωναν κάθε πρωτοβουλία. Για δεκαετίες η αριστερή ιδεοληψία των ακατάσχετων παροχών και της συντεχνιακής προστασίας, έθετε υπό ομηρία το μέλλον αυτού του τόπου.
Ας γνωρίζουν οι «επαναστατες» του ΣΥΡΙΖΑ, που αφελώς πιστεύουν, πως τα χειρότερα πέρασαν για την Ελλάδα, πως η πολυγλωσσία των στελεχών τους, η ανεύθυνη και αντιθεσμική στάση τους, οι περιθωριακοί λεονταρισμοί και η μονομερής πολιτική τους, οδηγούν την Ελλάδα σε άτακτη χρεοκοπία, σε διεθνή εξευτελισμό και απομόνωση και την κοινωνία πολλά χρόνια πίσω. Και αυτό ας μην ληφθεί ως αμυντική «κινδυνολογία», απέναντι στην υποθετική εκλογική επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος έχει μια ελάχιστη συναίσθηση της πραγματικότητας αντιλαμβάνεται, πως αυτή είναι εξαιρετικά σύνθετη και ο δρόμος μας πολύ συγκεκριμένος. Για να βγούμε από τα Μνημόνια χρειάζεται να συνεχίσουμε το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, να σταματήσουμε τους λαϊκισμούς και να δουλέψουμε σκληρά. Όλα αυτά απαιτούν μια κυβέρνηση με στηβαρότητα και –κυρίως- σοβαρότητα. Μια κυβέρνηση, που αντιλαμβάνεται τους διεθνείς συσχετισμούς, την λειτουργία μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, τις υποχρεώσεις αλλά και τα οφέλη από την συμμέτοχη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Οι εκλογές δεν είναι λύση για τα προβλήματα του τόπου. Η σοβαρή και πραγματιστική διακυβέρνηση ναι. Και δυστυχώς η σοβαρότητα δεν είναι το δυνατό χαρτί της αντιπολίτευσης.
Βαθμολογήστε το άρθρο:
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Μεγέθυνση Κειμένου
Current Size: 100%
