Σε κάποια αστικά λεωφορεία στην Αθήνα, έχει ξεμείνει στο πίσω μέρος ζωγραφισμένη η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου με τεράστια γράμματα δεσπόζει, το κεντρικό τους σύνθημα «η ελπίδα έρχεται».
Όταν το βλέπεις χαμογελάς καρτερικά και σκέφτεσαι «τι ειρωνεία», «πόση κοροϊδία», «με τι επιτήδειο τρόπο εμπορεύτηκαν τον πόνο, τα προβλήματα και την απελπισία του κόσμου»;
Άλλος πάλι εκνευρίζεται, γιατί πίστεψε ότι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ελπιδοφόρο εκείνο κόμμα, που χρειαζόταν η χώρα, και θα πρόσφερε στον καθένα εκείνο που είχε ανάγκη. Θυμώνει με τον εαυτό του, γιατί επέτρεψε να τον πείσουν, να τον παρασύρουν και να του κλέψουν τη ψήφο.
Αν και η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, σήμερα, εκατόν είκοσι μέρες που κυβερνούν ή μάλλον παριστάνουν ότι κυβερνούν, υπάρχει έλληνας ή ελληνίδα που να διαπίστωσε στην ζωή του, στην καθημερινότητά του, στην οικογένειά του ή στην πατρίδα του, ότι άλλαξε κάτι προς το καλλίτερο;
