Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ την «Ευρώπη». Σπύρου Ε. Λάππα, Βουλευτή Σύριζα Ν. Καρδίτσας

(Μαξ Βέμπερ: «Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε το εφικτό, αν δεν επιδιώκαμε το ανέφικτο»).
Σε παλαιότερο άρθρο του γράφοντος επισημαίνονταν ότι: «...και  πλέον κανένας δεν είναι ανυποψίαστος: και ο τελευταίος ευρωπαίος πολίτης αντιλαμβάνεται πλέον ότι, ναι μεν  το «πείραμα» της ενωμένης Ευρώπης οραματίστηκαν οι μεγάλοι ηγέτες της μετά τον μεγάλο πόλεμο ( όμως και νωρίτερα είχαν μιλήσει για Ενωμένη Ευρώπη ο Καντ, ο Τσβάϊχ, ο δικός μας Ιωάννης Καποδίστριας, ο Ουγκώ, ο Ζαν Μονέ, ο Ρουμπέρ Σουμάν, και φυσικά ο Αλτιέρο Σπινέλλι) θέλοντας να τονίσουν τις Ευρωπαϊκές παραδόσεις, τον Διαφωτισμό και τον ορθό λόγο, δημιουργώντας διαδικασίες για μία οικονομική, πολιτισμική, πολιτική και δικαιϊκή ολοκλήρωση. Δυστυχώς όμως για τους ευρωπαϊκούς λαούς το όραμα αυτό σβήνει σιγά-σιγά, γιατί το διαχειρίζονται οικονομικοί γίγαντες αλλά πολιτικοί νάνοι, ηγέτες ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων με μείγμα ρατσιστικών πεποιθήσεων, με πίστη στα εθνικά τους όρια και τους εθνικισμούς τους, με τη δημιουργία θεσμών, διαδικασιών και οργάνων χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, πανίσχυρων όμως σε κάθε περίπτωση που μπορούν να εντέλλονται πολιτικές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, να επιβάλλουν «ηγέτες» σ’ αυτές, που είναι της αρεσκείας τους και αναλώσιμοι, και γενικά διαπνέονται από λαοφοβία, με αλλεργία σε κάθε δημοκρατική διαδικασία και εξέλιξη».
 Για δεκαετίες οι ευρωπαϊκοί λαοί απόλαυσαν τα οφέλη του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, την εμπέδωση της δημοκρατίας και ασφαλώς την εξασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης των κρατών και των λαών τους.  Μάλιστα, ίσως ήταν η μεγαλύτερη περίοδος ειρήνης στη Γηραιά ΄Ηπειρο, και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούμε, ιδίως τώρα πριν την ευρωπαϊκή κάλπη, την οποία ορέγονται αυτοί που θέλουν να επιστρέψει το φάντασμα του φασισμού, του ρατσισμού, των αποκλεισμών, τις μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού.  Και ενώ οι λαοί ανέμεναν μία εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σήμερα επαναλαμβάνεται η ιστορία των «εθνικών κρατών» και της «εθνικής αναδίπλωσης», με αποτέλεσμα να εμφανίζονται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης κινήματα και μορφώματα  «εθνικιστικού ταυτοτικού χαρακτήρα» με ρητορική μίσους και εθνικισμού, στοιχεία που αποτελούν τον βασικό κορμό του αφηγήματος της Ακροδεξιάς. Αυτά και αυτοί πρέπει να είναι σήμερα οι αντίπαλοί μας, αυτοί που θέλουν την κατάργηση κάθε έννοιας ενωμένης Ευρώπης, κοινού προϋπολογισμού που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη των χωρών του Νότου κυρίως, ενίσχυσης των δημοκρατικών θεσμών και διεύρυνσης των κοινωνικών δικαιωμάτων.       Και αύριο και μεθαύριο 400 εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών θα προσέλθουν στις κάλπες, και υπάρχει κίνδυνος προκύψει αποτέλεσμα επιβεβαίωσης μίας παραδοξότητας: να επιλέξουν κάτι που αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους, δηλαδή να ενισχύσουν αντι-ευρωπαϊκά κόμματα και ευρωσκεπτικιστικά μορφώματα κάθε είδους, που  χαρακτηρίζονται ως Ακροδεξιά.
Και λέω παραδοξότητα, διότι ενώ θέλουν να δείξουν ότι η αυτή η Ευρώπη δεν τους είναι πλέον ελκυστική, διότι δεν ενισχύσει το κοινωνικό κράτος, επιλέγουν κόμματα και μορφώματα ακροδεξιάς, και σε πολλές περιπτώσεις φασιστικής, κοπής και μορφής. Έτσι όμως θα ενισχύσουν τους εθνικισμούς, τον φασισμό και τον κίνδυνο εθνικών περιχαρακώσεων και στο  βάθος τον κίνδυνο επιστροφής στο σφαγείο των λαών, όπως το γνωρίζουμε ήδη από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, και «γαία πυρί μειχθήτω». Αυτό θέλουν, και αυτό πρέπει να θέλουν, οι πολίτες της Ευρώπης;  Θέλουν επιστροφή σε πολέμους, σε εξοντώσεις εκατομμυρίων πολιτών, καταστροφές των υποδομών και πολιτιστικών μνημείων; Νομίζω πως όχι, δεν θέλουν αυτό. Θέλουν απλά να «τιμωρήσουν» τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, θέλουν να εκφράσουν την οργή τους για την έλλειψη νομιμοποίησης βασικών οργάνων της ΕΕ που λαμβάνουν καθοριστικές, για τη ζωή και τη μοίρα των λαών, αποφάσεις, θέλουν περισσότερη δημοκρατία, θέλουν ενίσχυση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων, θέλουν ειρήνη και ευημερία.
Και, δυστυχώς, αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από κυβερνήσεις ακροδεξιάς κοπής και κατεύθυνσης (π.χ. Αυστρία με το 12ωρο και τη διαφθορά), αλλά αντίθετα μόνο από προοδευτικές και αριστερές κυβερνήσεις, όπως π.χ. στην  Πορτογαλία και την Ισπανία, όπου η συμμαχία δημοκρατικών, σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων μάχεται με επιτυχία τις δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις.
Και αυτό είναι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν όλες οι χώρες, στην Ελλάδα αντίστοιχο πολιτικό εγχείρημα γίνεται ήδη από τον Σύριζα και την Προοδευτική Συμμαχία. Και αυτή η συμμαχία πρέπει να στηριχτεί μαζικά και από τον Ελληνικό λαό, και κυρίως τους νέους ψηφοφόρους, τους 17άρηδες, τους 18άρηδες, τους 19άρηδες και τους 20άρηδες που προσέρχονται στις κάλπες για πρώτη φορά, και πρέπει να αποδείξουν ότι αυτοί αποτελούν την ατμομηχανή της κοινωνίας και της ιστορίας, αυτοί είναι η άνοιξη της ζωής, αυτοί μπορούν να υλοποιήσουν την πρόσκληση του Σικελιανού: «Ομπρός αδελφοί να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός αδελφοί να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο».
Και για να γίνει αυτό η αποχή είναι απαγορευμένη, διότι αν απέχουν από τις εκλογές οι  νέες και οι νέοι, αφήνουν κάποιους άλλους να αποφασίσουν γι αυτούς και να χαράξουν το δικό τους μέλλον. Να μην τους το επιτρέψουν, να εκφράσουν τη δική μου δύναμη, τη δύναμη της νεότητας που μόνο αυτή μπορεί να σαρώσει κάθε τι σάπιο, παλιό, δήθεν και γκλαμουράτο. Και οι νέοι έδειξαν τη δύναμή τους όταν κινητοποιήθηκαν για τη διάσωση του κλίματος. Και τώρα πρέπει να κινητοποιηθούν για την άρση του δημοκρατικού ελλείμματος στην ΕΕ και την επιστροφή της «πολιτικής» στις χώρες της και στα όργανά της.
Ο στόχος είναι η αλλαγή της ΕΕ και όχι η κατάργησή της, και την αλλαγή αυτή την πιστεύουν και την επιδιώκουν με την πολιτική τους τα δημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά και αριστερά κόμματα. Αυτά είναι το όχημα για μετάβαση σε μία Ευρώπη των λαών, των δικαιωμάτων,  της ευημερίας, της συνεργασίας και ειρηνικής συνύπαρξης των λαών της.
Σε πρώτη θέση στο όχημα αυτό βρίσκονται οι δυνάμεις του Σύριζα-Προοδευτικής Συμμαχίας και όλου του δημοκρατικού λαού μας. ΄Οπλο ο λαός μας, σφαίρα η ψήφος μας. Είχε δίκιο ο Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορείς να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορείς να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». Και κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν θέλει να σκοτώσει το μέλλον των παιδιών του, που είναι ο ελπίδα για το μέλλον και το δικό τους, και της κοινωνίας, και της Ελλάδας. Καλό βόλι συμπολίτες μου.