ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ» ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ

Έτοιμη για την επίτευξη ενός συμβιβασμού που θα βασίζεται στα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ εμφανίζεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά την εικόνα «αδιεξόδου» που επικρατεί μετά το Eurogroup της Δευτέρας, το οποίο δεν κατέληξε σε συμφωνία, αλλά τα παζάρια συνεχίζονται έστω και ανεπισήμως.
Η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει με τις λέξεις και δηλώνει ότι αποδέχεται την παράταση της υφιστάμενης δανειακής σύμβασης, αλλά όχι του ισχύοντος προγράμματος.
Όμως τι ακριβώς ήθελε να υπογράψει αμέσως ο πολύς κ. Βαρουφάκης, υπουργός οικονομικών, το λεγόμενο κείμενο Μοσκοβισί δηλαδή;
Το σχέδιο Μοσκοβισί έκανε λόγο «για επέκταση της δανειακής σύμβασης, η οποία θα οδηγούσε σε ένα τετράμηνο ενδιάμεσο πρόγραμμα, ως μεταβατικό στάδιο προς ένα νέο συμβόλαιο για την ανάπτυξη στην Ελλάδα». Το έγγραφο αυτό προέβλεπε την παροχή «τεχνικής βοήθειας» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκειμένου  «να επιταχυνθεί η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».
Τι προέβλεπε το κείμενο του  επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπουμ  που απορρίφτηκε «λεβέντικα» από την ελληνική κυβέρνηση;
Το σχέδιο ανέφερε ότι «οι ελληνικές αρχές εκφράζουν την πρόθεσή τους να ζητήσουν τεχνική παράταση έξι μηνών του τρέχοντος προγράμματος ως ενδιάμεσο βήμα».
Ποια ουσιαστική  διαφορά βλέπει κανείς στα δύο σχέδια; Μια τέτοια διαφορά που θα καταργούσε τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και θα ήταν σε φιλολαϊκή κατεύθυνση;
Ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη, βρισκόμαστε  μπροστά στην κατάληξη μιας νέας συμφωνίας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους "εταίρους", αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Μια διαπραγμάτευση εντός των κανόνων της ΕΕ, που είναι το "κοινό σπίτι" των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, τα οποία μπορεί να ανταγωνίζονται για τα κέρδη και τις ζημιές από την κρίση και τη διαχείριση του χρέους- κι αυτό βλέπουμε να διαδραματίζεται με πρωταγωνιστή και την ελληνική κυβέρνηση- αλλά απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματά τους έχουν κοινή στάση, μόνιμα εχθρική.
Βεβαίως, αυτή η συμφωνία δε θα ονομαστεί "μνημόνιο", που είναι αρνητικά φορτισμένος όρος. Όπως και ο μηχανισμός επιτήρησης δε θα λέγεται "τρόικα". Άλλωστε, η ελληνική γλώσσα επιτρέπει στη νέα κυβέρνηση να εμφανίσει τη νέα συμφωνία και τους μηχανισμούς επιτήρησης ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, με άλλη ονομασία. Αυτό, όμως, που δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να κρύψει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις αυτής της συμφωνίας, μέσω ίσως μιας τεχνικής παράτασης του μνημονίου, με την ονομασία "πρόγραμμα - γέφυρα". Κι αυτό άσχετα με την προπαγανδιστική "ωραιοποίηση" των όρων που πιθανόν θα περιέχει.
Σ' αυτές τις συνθήκες, έχει πολύ μεγάλη σημασία να κατανοηθεί ότι μια τέτοια διαπραγμάτευση - όσο «περήφανη» κι αν είναι - δεν μπορεί να έχει κατάληξη υπέρ του λαού. Υπάρχουν, πλέον, πολλά στοιχεία που το αποδεικνύουν αυτό. Η  κυβέρνηση παραδέχεται, ότι δηλαδή η νέα συμφωνία θα περιέχει το 70% των μέτρων που πάρθηκαν με το μνημόνιο και το υπόλοιπο θα καλυφτεί με ισοδύναμα μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα σε στενή συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, όπως ήδη ανακοινώθηκε, δηλαδή με έναν οικονομικό οργανισμό που σταθερά προτείνει αντιλαϊκά μέτρα. Τι μας περιμένει λοιπόν απ’ αυτό το μείγμα;
«Σαρωτικές μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες μίλησε ο πρωθυπουργός, δηλαδή το σάρωμα όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει στην Ασφάλιση και Πρόνοια, στα λεγόμενα "κλειστά" επαγγέλματα, στο δημόσιο τομέα και ειδικά στην εκπαίδευση, με την περιβόητη αξιολόγηση. Απαιτεί νέους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, όχι για το μεγάλο κεφάλαιο, που νόμιμα φοροδιαφεύγει, αλλά για τους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους που θα πληρώσουν από την τσέπη τους τα όποια ψίχουλα δοθούν στην ακραία φτώχεια.
Ακόμη κι αυτό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που από πρόγραμμα 100 ημερών έγινε πρόγραμμα 4ετίας και που σε κάθε περίπτωση μόνο ψίχουλα έδινε στην πιο ακραία φτώχεια, παρουσιάστηκε στις προγραμματικές δηλώσεις "κουτσουρεμένο", με μέτρα, όπως η επαναφορά του κατώτατου μισθού και η αύξηση του αφορολογήτου, να μετατίθενται για το μέλλον.
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, το συμφέρον μας, δεν είναι να παίξουμε το ρόλο του χειροκροτητή της κυβερνητικής πολιτικής, γιατί αυτό δε λειτουργεί ούτε υπέρ μας ούτε υπέρ της χώρας, αλλά αντικειμενικά διευκολύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία και να την παρουσιάζει στο λαό ως δήθεν επιτυχία.
Είναι τώρα η ώρα να παρέμβουμε και με τους αγώνες μας να θέσουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές.
Να μην εγκαταλείψουμε το στόχο της πραγματικής κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, της ανάκτησης των απωλειών, την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Μόνο έτσι μπορεί να ασκηθεί πίεση για να διεκδικήσουμε, να πάρουμε ανάσες, και ταυτόχρονα να βοηθήσουμε να δυναμώσει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με το λαό να κάνει κουμάντο στην κοινωνία και στην οικονομία.