ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ν.ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.ΟΜΙΛΙΕΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ

Με μαζική παρουσία κόσμου, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση-αφιέρωμα της Λαϊκής Βιβλιοθήκης «Η ΑΘΗΝΑ» με την στήριξη του Συλλόγου Γυναικών ν. Καρδίτσας στο αντιφασιστικό τραγούδι, με αφορμή τα 40 χρόνια από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του «ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΥ» νεαρά παιδιά, μεγαλύτεροι άνθρωποι, σιγοτραγούδησαν με την ορχήστρα του Δημήτρη Φωτιάδη, αγαπημένα διαχρονικά τραγούδια που σημάδεψαν όχι μόνο εκείνη την εποχή αλλά συγκινούν και εξεγείρουν ακόμα και σήμερα. Τραγούδια  που συγκλονίζουν με την απλότητα  των στίχων που συνδυάζονται με  την ομορφιά της απόφασης για αγώνα ασυμβίβαστο και ανυπότακτο,  που παίρνεται μια για πάντα.
Στην εκδήλωση χαιρέτησε η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών ν. Καρδίτσας Κλεοπάτρα Ζούκα και τα κείμενα για τις μεγάλες στιγμές των  αγώνων του ελληνικού λαού παρουσίασε ο Κώστας Παπαλέξης μέλος της διοίκησης της Λαϊκής Βιβλιοθήκης.
Να σημειωθεί ότι πριν την εκδήλωση στην κεντρική πλατεία είχε προηγηθεί μαζική συγκέντρωση και πορεία ως το μνημείο στην πλατεία δικαστηρίων, όπου κατατέθηκαν στεφάνια από ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ-ΜΑΣ-Σύλλογο Γυναικών ν. Καρδίτσας.
Στην συγκέντρωση μίλησε η Μελίνα Πατζάκη σπουδάστρια-εκπρόσωπος του ΜΑΣ και χαιρέτησε ο Στέλιος Σαριδάκης πρόεδρος του σωματείου ιδιωτικών υπαλλήλων Καρδίτσας.

ΠΑΜΕ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
Χαιρετισμός στη συγκέντρωση της 17.11.2013 για την επέτειο του Πολυτεχνείου
 
Το ΠΑΜΕ, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, τιμούν την κορύφωση της αντιδικτατορικής δράσης, την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τιμούν τον ηρωικό ξεσηκωμό των εργαζομένων και της νεολαίας, πρωτοστατώντας σήμερα με αυτοθυσία και σύγχρονο ηρωισμό στους ταξικούς αγώνες για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
 Οι αγωνιστικές παρακαταθήκες του λαού και της νεολαίας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και η αταλάντευτη στάση τους στις φυλακές, στις εξορίες και στα βασανιστήρια, οδηγούν και σήμερα το δικό μας αγωνιστικό βηματισμό.
Τα οράματα, οι στόχοι και οι προοπτικές εκείνου του αγώνα αποκτούν σήμερα ιδιαίτερη επικαιρότητα, αποτελούν πολύτιμα διδάγματα για αγωνιστική αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επίθεσης, με πίστη στο δίκιο του λαού και όχι με σκυμμένο το κεφάλι.
 Με αντοχή και χωρίς υπόκλιση σε ξένες σημαίες, πρέπει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, να απαντήσουμε οργανωμένα και δυναμικά. Δε μας αξίζει η φτώχεια και η εξαθλίωση.
 Εργαζόμενοι, νέοι, άνεργοι, γυναίκες, μετανάστες να απαντήσουμε στη σύγχρονη δουλεία της απελευθέρωσης των απολύσεων, της δουλειάς ήλιο με ήλιο, της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας.
Όλοι μαζί να υψώσουμε τοίχος απέναντι στην νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στην κατάργηση και το τσάκισμα των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ, των νέων μειώσεων στις κύριες συντάξεις. Να κόψουμε το χέρι σε οποίον προσπαθήσει να βάλει χέρι στη λειτουργία των σωματείων, στη συνδικαλιστική δράση.
 Δεν είναι ανίκητοι! Εμείς έχουμε τη δύναμη. Χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά.
Τα οράματα και τα ιδανικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να μπορέσουμε να οργανώσουμε και να προσανατολίσουμε τους σημερινούς αγώνες.
 Χωρίς αυταπάτες για καλύτερη διαχείριση του συστήματος, η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τους νέους όπως τότε, έτσι και σήμερα μπορεί και πρέπει να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη των αναγκαίων αγώνων που θα βάλουν τέρμα στην κυριαρχία των μονοπωλίων.
Η συμπόρευση του λαού μέσα από τους φορείς και τα σωματεία του, αποτελεί βασικό όρο για την ανατροπή της βαρβαρότητας, την αποτροπή των νέων βάρβαρων μέτρων.
 Σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα που συγκρούεται το δίκιο των εργατών με την καπιταλιστική βαρβαρότητα οι ταξικές δυνάμεις είναι μπροστά, είναι με την εργατική τάξη και το δίκιο της.
Έτσι τιμάμε εμείς τους νεκρούς μας, συνεχίζουμε τους αγώνες τους.
Αυτή είναι η καλύτερη τιμή στον ηρωικό αγώνα των εξεγερμένων του «Πολυτεχνείου».
 
Σαριδάκης Στέλιος, πρόεδρος του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων, μέλος του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΜΑΣ
40 χρόνια απ’ τον μεγάλο ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73 παλεύουμε για το δικό μας μέλλον. Ο λαός, η νεολαία με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση τους μπορούν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα, να επιβάλουν το δικό τους δίκιο, ενάντια στον ζυγό των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού. 

Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967,πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου “κομμουνιστικού κινδύνου”. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά τον λαό, τη νεολαία , το κίνημα.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου -με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, εκτελέσεις- που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα απ’ τη χουντική διακυβέρνηση.
Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με τον βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στον “γύψο” τον λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.

Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής, είναι ότι “οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα” ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε την τη “διαφθορά του πολιτικού συστήματος”. Στην πραγματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας έγινε τεράστια  υπεξαίρεση χρημάτων, ρουσφέτια και σκάνδαλα.

Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει άμεσα αντίσταση, παρ’ ότι τα σχέδια της δικτατορίας ήταν γνωστά, ώστε με καλύτερους όρους να οργανωθεί από την αρχή η αντιδικτατορική πάλη, αποδεικνύουν πως μονάχα ένα γερά οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει τα σχέδια σε βάρος του λαού. 
 
Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου Τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων, κινητοποιήσεις με οικογένειες κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.

Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη “πετρελαϊκή”), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο.
Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις απ’ την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της “Ολυμπιακής”, στη ΔΕΗ κα. 
Κινητοποιήσεις οργανώνονται απ’ τους φοιτητές-σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες ημινόμιμης δράσης.
Απ’ το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον “καταστατικό χάρτη” της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Τον Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη-Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.

Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.
Παράλληλα πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό-αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ’72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ’73, η Πρωτομαγιά του ’73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα βέβαια δεν προέκυψε μόνο απ’ το ανέβασμα των μορφών πάλης αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη Χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού της υποταγής.

Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή φτάνουμε στον Νοέμβρη του ’73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν “κεραυνός εν αιθρία” αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.
Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοέμβρη ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.

Από εκείνη τη στιγμή η κατάληψη του Πολυτεχνείου, καθώς ενώνεται με το εργατικό-λαϊκό κίνημα, αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» δυνάμωναν και τα «Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» και «Κάτω η Χούντα». Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό.

Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά τον λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί ένα απ’ τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες απ’ το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.
Τον Ιούλη του 1974 κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του  συστήματος , το καθεστώς  κατέρρευσε.

Όλη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο  ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δεν γλιτώνει από τις αντιθέσεις του,  δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος. 

Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.
Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν τον φόβο του. Γι’ αυτό διαχρονικά εναλλάσσουν, μεταμφιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Έτσι αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, είτε χώρια, είτε μαζί την τρομοκρατία και την καταστολή,  με το “καρότο” και τις αυταπάτες. 

Οι εκμεταλλευτές δε διστάζουν να αξιοποιούν φασιστικές οργανώσεις, όπως τη Χρυσή Αυγή. Δικό τους γέννημα είναι οι εγκληματίες-ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Πότε τους “μαζεύουν” και πότε τους “αμολάνε” κατά πώς τους βολεύει. Πότε τους θέλουν “αγανακτισμένους” και πότε «σοβαρούς». Αξιοποιούν ενέργειες που είτε είναι είτε λειτουργούν προβοκατόρικα, για να μεθοδεύουν σχεδιασμούς.
 
 Εμείς πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πως εύκολες λύσεις χωρίς αγώνα και θυσίες ποτέ δεν έρχονται.
Ο λαός, η νεολαία όταν είναι οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουν γιατί παλεύουν και “πολεμούν” μπορούν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία. Μπορούν να αποκτήσουν τεράστια δύναμη όταν απορρίψουν και αφήσουν τις λογικές διαχείρισης του σημερινού σάπιου συστήματος, τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης, που τάχα θα τους λύσουν το πρόβλημα. Έχοντας στόχο τη ρήξη με τα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ΕΕ. 
Οι νέοι και οι νέες έχουν συμφέρον σήμερα να παλέψουν, να παραμερίσουν φόβους και αυταπάτες. Να συμβάλλουν αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη τους στην ανασύνταξη του κινήματος. Μαζικοποιώντας τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τις επιτροπές και τα συμβούλια στην επαγγελματική εκπαίδευση.  Συγκροτώντας επιτροπές ανέργων στα σωματεία και στις λαϊκές γειτονιές. Δυναμώνοντας τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, κόντρα στον εκφυλισμό. Δίνοντας αγωνιστική ζωή στη συλλογική δραστηριότητα μέσα στα σχολεία και στα μαθητικά συμβούλια.  Ενισχύοντας σε κάθε χώρο τον  αγώνα διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Κόντρα στο σύστημα, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους βρίσκεται η λύση στα αδιέξοδα που συναντάμε καθημερινά.

Συνεχίζουμε την πάλη για να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται,  για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!
Με την αυτοθυσία, την προσφορά, την πρωτοπόρα δράση, όπως πάντα στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, ανοίγει ο δρόμος για να νικήσει το δίκιο του λαού και των παιδιών του. 
Η κοινωνική εξέλιξη δε σταματάει εδώ, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα στη πρόοδο! 
 
Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον.
 
Μελίνα Μπατζάκη, μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου Σπουδαστών ΤΕΙ Καρδίτσας