ΤΟ ΤΥΡΑΚΙ ΚΑΙ Η ΦΑΚΑ

Τέσσερις ερωτήσεις για τις υποχρεωτικές μετατάξεις –Μια η απάντηση των εκπαιδευτικών
του Αλέξη Φυτσιλή μελους του ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας
 
Γιατί προχωρά το υπουργείο στην κίνηση αυτή;
            Σίγουρα όχι για να διασφαλίσει την εργασία των εκπαιδευτικών. Ούτε πρόκειται για εξορθολογισμό και σωστή διαχείριση του προσωπικού. Ξετυλίγοντας το κουβάρι θα διαπιστώσουμε ότι η ίδια μαύρη κλωστή ενώνει τις υποχρεωτικές μετατάξεις με τα προηγούμενα μέτρα του κλεισίματος των τομέων στα ΕΠΑΛ_ΕΠΑΣ, τις διαθεσιμότητες απολύσεις των συναδέλφων των ειδικοτήτων αυτών, το κλείσιμο σχολείων, την αύξηση του ωραρίου, το κόψιμο χιλιάδων οργανικών στην Α/θμια, το πέταγμα ειδικοτήτων από το «Νέο» Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο κλπ.
Το Υπουργείο κατοχυρώνει ακόμη έναν τρόπο για να χαρακτηρίζει χιλιάδες εκπαιδευτικούς πλεονάζοντες. Για να τους μετατάσσει – μεταθέτει –οδηγεί στην διαθεσιμότητα και την απόλυση. Όποτε και όπως και τον αριθμό που αυτό θέλει χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τώρα το ότι επιλέγει να πλασάρει την κίνησή του αυτή εμπορευόμενο την αγωνία χιλιάδων εκπαιδευτικών τάζοντας θέσεις στην Α/θμια ή στην Διοίκηση είναι ακριβώς για να σπείρει σύγχυση και αποπροσανατολισμό, για να μη βλέπουν οι εκπαιδευτικοί που δείχνει το δάχτυλο του υπουργείου αλλά να κοιτάζουν το δάχτυλο.
 
Μα έτσι δεν θα γλιτώσουμε τις απολύσεις;
Ίσα-ίσα που το αντίθετο θα συμβεί. Αν για κάποιους συνάδελφους βρεθεί θέση την χρονιά που θα ξεκινήσει σε άλλη εκπαιδευτική βαθμίδα ή υπηρεσία αυτή θα είναι προσωρινή(ίσως και πολύ). Μόνιμη θα είναι η ανασφάλεια, η κινητικότητα και η έξοδος.
Συνάδελφοι, το τυράκι το βλέπουμε, οφείλουμε να δούμε και τη φάκα!!! Και η συμμετοχή κάθε καθηγητή στην διαδικασία αυτή του υπουργείου μέσω των ηλεκτρονικών αιτήσεων αποτελεί αναγνώριση και αποδοχή των αποφάσεων του υπουργείου να κόβει και να ράβει κατά το πως το βολεύει, πόσοι εκπαιδευτικοί του χρειάζονται και πόσοι περισσεύουν.  Αποτελεί υποχώρηση από τη διεκδίκηση σταθερής και μόνιμης εργασίας και εκχώρηση αυτής της σχέσης, στις αποφάσεις της κυβέρνησης και των τροϊκανών αφεντικών της που ακριβώς ξεθεμελιώνουν ότι σταθερό και μόνιμο υπήρχε στο σώμα των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Ενέχει δήλωση αποδοχής υπεραριθμίας και δήλωση επιθυμίας αλλαγής εργασίας. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσε να έχει το Υπουργείο.
Αλλά και αυτή η διαδικασία πετάει εκτός 1300 περίπου συναδέλφους για τους όποιους δεν προβλέπεται εικονική θέση. Παράπλευρες απώλειες; Να βάλουμε στο ζύγι 4962 για τους οποίους ας πούμε ότι υπάρχει θέση και από την άλλη 1300. Η ζυγαριά θα γείρει από τη μια μεριά μόνο που μετά από αυτό θα συνεχίσουν να μπαίνουν στο ζύγι χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι.
Τέλος για όσους ακόμα πιστεύουν ότι δεν θα γίνουν απολύσεις(;;;!!!)και εκπαιδευτικών. Να θυμίσουμε ένα νούμερο. Όχι αυτό των 8500 διαθεσιμότητων του Σεπτέμβρη, ούτε των12500 του Δεκέμβρη ούτε τις 15000(4000φέτος+11000 του χρόνου) απολύσεις. Κατά 150000 πρέπει να μειωθεί το δημόσιο  και αυτό το νούμερο ήδη άρχισαν τα σχόλια ότι και αυτό δεν είναι αρκετό….
.
Δεν πρέπει να υπάρχει διαφάνεια στην διαδικασία αυτή;
            Ουσιαστικά ζητάει όποιος θέτει το παραπάνω ζήτημα να λύσει το υπουργείο ασάφειες -που εσκεμμένα τις αφήνει να υπάρχουν- για το πως θα γίνει η κατανομή του δυναμικού. Το οποίο μεταφράζεται σε ίσες ευκαιρίες στην απόλυση. Δεν είναι υπερβολή γιατί περί αυτού πρόκειται. Αντίστοιχα δεν έχουν νόημα να βγουν τα πλεονάσματα από τα ΠΥΣΔΕ με σωστό(;) τρόπο, όπως και τα κενά στην Α/θμια.
            Απαιτείται να το ξαναπούμε σωστή ανάγνωση αυτού που επιχειρείται. Είναι προθάλαμος εξόδου και όχι είσοδος σε νέα εργασία. Και το γεγονός ότι υπάρχουν δεκάδες σωστά ερωτήματα συναδέλφων που συναντάμε καθημερινά, είτε που βλέπουμε σε εκπαιδευτικά φόρουμ έχει να κάνει με το ότι το υπουργείο θέλει να επιβάλλει το πρώτο δηλαδή την διαπίστωση του πλεονάσματος και για το δεύτερο τις μετατάξεις να το χειριστεί ανάλογα.
            Τέλος καταγράφεται στα συν του υπουργείου το ότι ένας μεγάλος αριθμός συναδέλφων των ειδικοτήτων αυτών ασχολείται με το ζήτημα αυτό με τη λογική της διαφάνειας και όχι της σύγκρουσης και ανατροπής αυτού. Γεγονός που δρα συνολικά παραλυτικά για τον κλάδο ενόσω πλησιάζει ο Σεπτέμβρης.
 
Μα αν δεν κάνω αίτηση δεν θα μου πάρει ο άλλος τη θέση;
            Ποια θέση;;; Αλλά έστω ότι υπάρχει. Μια μπορεί και πρέπει να είναι η στάση που πρέπει να κρατήσουμε. Συλλογική και μαζική άρνηση υποβολής των αιτήσεων. Όταν το υπουργείο λέει ότι ένας στους 4 καθηγητές θα χάσει τη δουλειά του, οι 4 δεν πρέπει να ασχολούνται με το ποιος θα καεί αλλά ενωμένοι να παλέψουν για να υπάρξουν και οι 4 θέσεις. Συνάδελφοι γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις αλλά μόνο συλλογικές απαντήσεις. Όσο και αν η ΟΛΜΕ συνεχίζει τις εκκλήσεις στον υπουργό να τις πάρει πίσω, και  κάνει πως δεν καταλαβαίνει όσο και αν φαντάζει δύσκολο, μια είναι η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΜΕΤΑΤΑΞΗ
ΣΤΟΝ ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΠΑΛΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
 
Ο εφιάλτης θα σταματήσει αν ανοίξουμε τα μάτια μας και δούμε την πραγματικότητα αναγνωρίζοντας ότι η μόνη λύση είναι εδώ. Είναι τώρα. Στον αποφασιστικό, παρατεταμένο απεργιακό αγώνα κόντρα στις απολύσεις και το πέταγμα μαθητών έξω από την εκπαίδευση! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που δεν έχει δοκιμαστεί, αυτός είναι ο δρόμος που θα ανοίξει προοπτικές νίκης!
Δεν έχουμε να ελπίσουμε σε καμιά μελλοντική κυβερνητική λύση. Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την πίστη στις δικές μας δυνάμεις κόντρα σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους. Απαλλαγμένοι από τα πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά βαρίδια, που μας οδηγούν στην καθήλωση και την ήττα.
Η εκλογολαγνεία, τα εικονικά κινήματα οι εικονικές συγκρούσεις, που κατασυκοφάντησαν όλες τις πλευρές της συνδικαλιστικής δράσης, οι αυταπάτες συμμετοχής σε διάλογους διαβουλεύσεις και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, η συνδιοίκηση αλλά και η αντικατάσταση κινήματος αντίστασης από βιομηχανία δικαστικών προσφυγών συσκοτίζουν την πραγματικότητα σε σχέση με την ταξική φύση του αστικού κράτους παράγοντας παράλυση και υποταγή
Από την άλλη η δυσκολία της κατάστασης αφήνει χώρο στο να κυκλοφορούν προσεγγίσεις που, παρά τις διαφορές τους και ανεξάρτητα από τις προθέσεις (που μπορεί να είναι οι πιο τίμιες) συμπυκνώνονται σε μια φράση: «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Προσεγγίσεις που μεταθέτουν τον αγώνα σε ένα αόριστο μέλλον, σε μια υποθετική χώρα, σε κάποιες κατά παραγγελία ευνοϊκές συνθήκες. Δυστυχώς, οι συνθήκες δε θα γίνουν πιο ευνοϊκές παρά μόνο μέσα από σκληρούς αγώνες που:
·        Θα βρεθούν στην δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με την καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής. Κάθε επιμέρους σύγκρουση (ιδιαίτερα σε τομείς, όπως η εκπαίδευση) εύκολα θα κεντρικοποιείται.

• Θα βρεθούν στην δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με την αστική νομιμότητα. Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να κάνουν πλατιά συνείδηση και πλατιά πράξη τη φράση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του εργαζόμενου, του αγώνα».
• Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και την προπαγάνδα του συστήματος.
• Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να έρθουν σε σύγκρουση με τη συνδικαλιστική νομιμότητα και τους εργατοπατέρες. Σε σύγκρουση με το συνδικαλισμό της συνδιοίκησης, του παραγοντισμού, του συμβιβασμού, της κομπίνας, και των καπέλων.

 
Θα προχωρήσουμε «δια πυρός και σιδήρου», πιάνοντας ξανά το νήμα (που κόπηκε) από τις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις του Μάη οικοδομώντας τους όρους, συγκροτώντας τις προϋποθέσεις για μαζικό παρατεταμένο απεργιακό αγώνα το Σεπτέμβρη με όλα τα σχολεία κλειστά.