ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ-ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΔΟΕ

Ημερίδα της ΔΟΕ στην Καρδίτσα 9.3.2015 με θέμα:
 
"ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αξιολόγηση - αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, πειθαρχικά
Οι θέσεις του κλάδου"
   
Α. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Ενάμιση μήνας με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλα όσα μας βασανίζουν είναι εδώ και μεγαλώνουν γιατί είναι εδώ ο βασικός μας αντίπαλος: Ε.Ε.-ΟΟΣΑ-κεφάλαιο, παλιά και νέα μνημόνια διαρκείας και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που απορρέουν απ' αυτά. Κι όσο ο βασικός μας αντίπαλος είναι εδώ, όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουμε, τα προβλήματά μας, σε καπιταλιστική κρίση ή ανάπτυξη, θα μεγαλώνουν.
Η διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης, την οποία στήριξαν ο Ομπάμα, ο ΣΕΒ, η Αγγελοπούλου, ο Μητροπολίτης, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι... οδήγησε, όπως ήταν φανερό, σε παράταση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, που φέρνουν ζεστό χρήμα στα ντόπια μονοπώλια και νέα μέτρα και δεινά στη ζωή μας. Όσοι λοιπόν προσπάθησαν να κάνουν τα σωματεία κλακαδόρους της κυβέρνησης καλώντας τα στις πλατείες να στηρίξουν τη διαπραγμάτευση δε δικαιούνται να το παίζουν εκ των υστέρων απατημένοι σύζυγοι λέγοντας απλά ότι υποχώρησε η κυβέρνηση!
Οι συναντήσεις των Δ.Σ. ΔΟΕ και ΟΛΜΕ με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας απέδειξαν ότι η κυβέρνηση τηρεί τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ, το κεφάλαιο και με τις συμβουλές του ΟΟΣΑ θα συνεχίσει την αντιεκπαιδευτική πολιτική, που τσακίζει τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Καμία δέσμευση λοιπόν για τα πάνω από 4000 κενά Μάρτη μήνα, τα άδεια ταμεία των σχολικών επιτροπών, την Προσχολική και την Ειδική Αγωγή την παρέπεμψαν στο μέλλον, για διορισμούς ό,τι μείνει από τις 15 χιλιάδες που είναι προϋπολογισμένοι για φέτος, αφού αφαιρεθούν οι διαθέσιμοι και πάρουν και τα άλλη υπουργεία, το νέο σχολείο είναι εδώ, η αξιολόγηση θα αλλάξει απλά μορφή αλλά θα συνδέεται με την απόδοση και την εξέλιξη του υπαλλήλου, ακώλυτη εξέλιξη δε θα υπάρχει. Όσο για τους μισθούς μας μετά τον Υπουργό των οικονομικών με το "λιτό βίο" ξεκαθάρισαν ο Υπουργός κ. Μπαλτάς ότι "οικονομικές απαιτήσεις δε μπορούν να υλοποιηθούν¨ και ο Αναπληρωτής Υπουργός κ. Κουράκης ότι "χρήματα στους εκπαιδευτικούς και στην εκπαίδευση δε θα πέσουν". Καρμπόν επιχειρήματα με αυτά που τόσα χρόνια ακούγαμε. Στο ίδιο έργο θεατές!
Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική, ΕΕ, κεφαλαίου, κυβερνήσεων, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους, έχουμε διατυπώσει και απαιτήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια με σκληρούς αγώνες τις διεκδικήσεις μας που συμπυκνώνονται στο αίτημα:
"Κάλυψη όλων των απωλειών – Ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας".
Το συνδικαλιστικό κίνημα, παλεύοντας κάτω από τις δικές του σημαίες και για τα δικά του συμφέροντα δεν πρέπει να κάνει ούτε βήμα πίσω από το στόχο αυτό! Να γυρίσει την πλάτη στον παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό που τον πληρώσαμε πολύ ακριβά, αλλά και να μην επιτρέψει να στηθεί ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, που θέλει το κίνημα υποστηρικτή της κυβέρνησης σωτηρίας των μονοπωλίων.
Β. ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Ο δάσκαλος, όρος τιμητικός για όλους τους εκπαιδευτικούς από το Νηπιαγωγείο ως το Πανεπιστήμιο, δουλεύει σε όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. Με εκπαίδευση αναντίστοιχη των επιστημονικών εξελίξεων, με ανύπαρκτη επιμόρφωση, με υποτυπώδη κτηριακή και υλικοτεχνική υποδομή, με πολυπληθή τμήματα, παιδιά που πεινάνε και κρυώνουν, με αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που εμπεριέχουν τον ανορθολογισμό, την αντιεπιστημονικότητα, παραχάραξη ιστορίας, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις, εξωραϊσμό των ιμπεριαλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΝΑΤΟ...). Επιπλέον η δύσκολη οικονομική κατάσταση και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων ολοκληρώνουν το τοπίο. Αυτά είναι τα εργαλεία που του παρέχει το αστικό κράτος για να τα περάσει και στους μαθητές του, διαδικασία που θέλει να αποτιμήσει για να του φορτώσει την ευθύνη για τη μη επίτευξη των στόχων που το ίδιο θέτει.
Σ' αυτά τα πλαίσια το εύηχο σύνθημα της σημερινής ημερίδας, για το σχολείο παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας, δείχνει ότι οι δυνάμεις που συγκροτούν την πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικάτου μας δε θέλουν και δε μπορούν, γιατί στηρίζουν το αστικό σχολείο, να ανοίξουν τη συζήτηση για την ουσία της αξιολόγησης, που αντικειμενικά συνδέεται με τους σκοπούς που θέτει η ταξική κοινωνία και το σχολείο της.
Δεν είναι τυχαίο που και η Διαμαντοπούλου αλλά και πολλοί άλλοι υπουργοί Παιδείας και όχι μόνο μιλούν για παιδαγωγική ελευθερία την ίδια ώρα που προωθούν τις πιο αντιδραστικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Για να μιλήσουμε λοιπόν με πραγματικούς όρους, ξεκινάμε με την παραδοχή ότι σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα το περιεχόμενο της εκπαίδευσης το καθορίζει η τάξη που έχει το πάνω χέρι γιατί σχολείο-οικονομία είναι αλληλένδετα.
Το βασικό ερώτημα λοιπόν που πρέπει να απαντήσουμε είναι: παιδεία και σχολείο από ποιον και για ποιον.
Δυο κόσμοι συγκρούονται λοιπόν, η αστική τάξη με τους ιμπεριαλιστικούς τους οργανισμούς (ΕΕ, ΟΟΣΑ...) και το πολιτικό της προσωπικό από τη μια και η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη.
Γ. ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Κεντρική επιδίωξη της στρατηγικής ΕΕ, ΟΟΣΑ και κυβερνήσεων τους για την εκπαίδευση είναι η λεγόμενη Δια Βίου Μάθηση, δηλαδή η προώθηση της εφήμερης, ευέλικτης και διαρκώς επαναλαμβανόμενης κατάρτισης και απόκτησης δεξιοτήτων, ώστε να μπορεί κάθε στιγμή ο εργαζόμενος να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, σε μια περίοδο που το κεφάλαιο χρειάζεται έναν εργαζόμενο με τα προαναφερόμενα φτηνά και ευέλικτα χαρακτηριστικά.
Στο φόντο αυτής της στρατηγικής μπορούμε να δούμε επιγραμματικά τις εξελίξεις στην εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Να επισημάνουμε εξαρχής ότι οι εξελίξεις αυτές, που αφορούν όλο το εκπαιδευτικό σύστημα από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο, δεν είναι μόνο στη χώρα μας, έχουν προηγηθεί ή έπονται και σε άλλες χώρες της ΕΕ, με μνημόνια ή χωρίς, με καπιταλιστική κρίση ή χωρίς, είναι εξελίξεις που συνδέονται με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας στο επίπεδο ανάπτυξης που βρίσκεται σήμερα.
Ως προς τη δομή: Βαδίζουμε προς την αυτόνομη-διαφοροποιημένη-ανταγωνιστική και "αποκεντρωμένη" σχολική μονάδα, πολλές φορές στο όνομα της λεγόμενης παιδαγωγικής ελευθερίας, με ευθύνη για τα οικονομικά της, την επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων, βιβλίων και εκπαιδευτικών, που θα βαθύνει παραπέρα τους ταξικούς φραγμούς κυρίως σε Δήμους με εργατική λαϊκή σύνθεση. Η διαφοροποίηση στηρίζεται στην ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ-ΕΥΕΛΙΞΙΑ που συνδέεται με ντόπια και ευρωπαϊκά προγράμματα, που κατακλύζουν πλέον καθημερινά τα σχολεία και τσακίζουν τη σκέψη των παιδιών.
Ως προς το περιεχόμενο. Περνάμε από το σχολείο των αποσπασματικών γνώσεων σε αυτό της αφομοίωσης πληροφοριών. Και στο παλιό και στο "νέο" αστικό σχολείο απουσιάζει η ενιαία γενική επιστημονική θεώρηση του φυσικού και κοινωνικού κόσμου. Γι' αυτό δίνεται έμφαση την τελευταία δεκαετία στη διαθεματικότητα (αποσπασματικές γνώσεις), η οποία βρίσκει τη φιλοσοφική της βάση στη θεωρία του κονστρουκτιβισμού, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος κατασκευάζει ατομικά τη γνώση του.
Στο "νέο" πιο ταξικό σχολείο η ιδεολογική παρέμβαση στο περιεχόμενό του είναι απροκάλυπτη πια. Στόχος να πειστεί ο νέος άνθρωπος από την παιδική του ηλικία ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, ότι η αστική δημοκρατία και ελευθερία είναι η υπέρτατη ελευθερία... Ότι η διεκδίκηση, οι αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος είναι βία που ενίοτε την ταυτίζουν με την τρομοκρατία. Ότι οι αξίες της ΕΕ, στις οποίες πρέπει να συμβάλλουμε με δράσεις εθελοντισμού και φιλανθρωπίας, πρέπει να είναι κοινά αποδεκτές. Κοινός στόχος τους η εμπέδωση της ατομικής ευθύνης, της κοινωνικής συναίνεσης, της ταξικής ειρήνης.
Κοντολογίς, το αστικό σχολείο μαθαίνει τους μαθητές πώς να ζουν υποταγμένοι στις ανάγκες των καπιταλιστών. Το εκπαιδευτικό σύστημα μαθαίνει στον εκπαιδευτικό πώς να υποτάσσεται στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και κυρίως πώς να μαθαίνει στους μαθητές του ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου είναι και δικές τους!
Στο νέο σχολείο ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλάζει ριζικά, όχι μόνο εργασιακά, οικονομικά αλλά και ως προς αυτό καθεαυτό το ρόλο του μέσα στην τάξη και γι' αυτό προετοιμάζεται κατάλληλα στα αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα. Ο εκπαιδευτικός μετατρέπεται σε διαμεσολαβητή ανάμεσα στο μαθητή και τη γνώση, ανάμεσα στο σχολείο και την τοπική κοινωνία, τις επιχειρήσεις, κτλ.
Στο νέο σχολείο η εμπλοκή των επιχειρήσεων είναι πολυεπίπεδη. Πέρα από το ότι το ίδιο το αστικό κράτος δουλεύει γι' αυτές, εμπλέκονται με τη λεγόμενη χορηγία, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, με τη λεγόμενη «κοινωνική εταιρική ευθύνη», με τις ΣΔΙΤ, τιε Μ.Κ.Ο, στις μέρες μας δε μέχρι και τη σίτιση αναλαμβάνουν (πχ Νιάρχος) με το αζημίωτο φυσικά.
Το κύριο ζήτημα είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και οι αντίστοιχες αλλαγές που φέρνει για το αστικό εκπ/κό σύστημα έχουν ολέθριες συνέπειες τόσο στη διαμόρφωση του ανθρώπου όσο και στα σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα ευρύτατων εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Κι έτσι στην εποχή μας, που, ενώ υπάρχει πλούτος και γνώση τόση, ώστε να μπορούν να ζουν άνετα και να μορφώνονται ολόπλευρα όλα τα παιδιά, έχουμε σαφή οπισθοδρόμηση ακόμα και σε σχέση με προηγούμενες περιόδους, έχουμε ενίσχυση του λειτουργικού αναλφαβητισμού, νέους ανθρώπους που εκπαιδεύονται σε δεξιότητες αλλά δε μορφώνονται, άρα δεν κατανοούν τους βασικούς νόμους εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας.
Αυτό το σχολείο, με την αυτόνομη διαφοροποιημένη σχολική μονάδα θέλουν να εφαρμόσουν και στη χώρα μας ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις. Η αυτονομία και η διαφοροποίηση της σχολικής μονάδας, στο όνομα της παιδαγωγικής ελευθερίας, είναι και θέση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.
Δ. ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ: ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ; ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ;
Η απάντηση στο ερώτημα, με βάση τα παραπάνω, είναι προφανής. Το σχολείο αυτό υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και αυτή επιβάλει τη δομή, το περιεχόμενο και την αστική δημοκρατία, που στην ουσία είναι η δικτατορία των μονοπωλίων που επιβάλλεται στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της. Ο δάσκαλος σ' αυτό το αστικό σχολείο δε θα είναι ποτέ πραγματικά "ελεύθερος" να διδάξει προς όφελος των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.
Όμως, όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας αγωνίζεται και διεκδικεί δικαιώματα και αποσπά κατακτήσεις με σκληρούς αγώνες, έτσι και ο δάσκαλος, στα πλαίσια και αυτού του σχολείου, πρέπει να αναδεικνύει πρώτα και πάνω από όλες τις ιδιότητές του αυτή του επιστήμονα-παιδαγωγού και, κόντρα στους αστικούς νόμους, να διδάσκει την επιστημονική και ιστορική αλήθεια. Είναι χρέος του και καθήκον του αν θέλει να στρατευτεί με την εργατική τάξη και τα παιδιά της.
Άρα η όποια "παιδαγωγική ελευθερία" αποσπάται μέσα από συνεχή πάλη, συνεχή σύγκρουση και ανυπακοή στην αστική νομιμότητα, στην αστική παιδαγωγική, στα ανορθολογικά βιβλία, στην παραχάραξη της ιστορίας. Στην κατεύθυνση αυτή ο δάσκαλος, για να μη μείνουμε απλά στην επίκληση των μεγάλων κομμουνιστών παιδαγωγών (Γληνού, Ιμβριώτη και άλλων), αλλά να κάνουμε πράξη τα λόγια και τα έργα τους, πρέπει να διδάξει ότι η 9η Μάη είναι μέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών και όχι μέρα της Ευρώπης, όπως προσπαθούν να την μετατρέψουν οι παραχαράκτες της ιστορίας.
Ε. Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Ή ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Κάθε κοινωνία θέλει να αποτιμήσει τους στόχους που βάζει σε όλους τους τομείς, άρα και στην εκπαίδευση. Οι εργαζόμενοι, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι μαθητές, για να ξεκαθαρίσουμε το χαρακτήρα της αξιολόγησης πρέπει να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: Ποιος, ποιον και για ποιο σκοπό;
Το ζήτημα είναι ότι όταν μιλάμε για την αξιολόγηση στην κοινωνία που ζούμε είναι εδώ όλη η στρατηγική της ΕΕ και του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση που περιγράψαμε παραπάνω.
Άρα η  αξιολόγηση θα αποτιμήσει ακριβώς το κατά πόσο προχώρησαν οι αντιδραστικές αλλαγές που προωθούν. Γι' αυτό και οι κατευθύνσεις του κ. Κατρούγκαλου είναι ολόιδιες με αυτές των προκατόχων του για σύνδεση της αξιολόγησης με την απόδοση και την εξέλιξη των υπαλλήλων. Γι' αυτό και το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην αναστολή της προωθούμενης από την προηγούμενη κυβέρνηση αξιολόγησης, που έτσι κι αλλιώς είχε ανασταλεί από τον αγώνα των ίδιων των εκπαιδευτικών, αλλά ταυτόχρονα δήλωσε ότι θα προωθήσει μια άλλη αξιολόγηση, που θα συνδέεται όμως με την εξέλιξη του υπαλλήλου, αφού, όπως είπε, το ζήτημα αυτό θα ρυθμιστεί συνολικά στο δημόσιο και δε θα υπάρχει ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη. Άρα η αξιολόγηση είναι αντικειμενικά και τιμωρητική.
Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν μία αξιολόγηση που δεν θα ήταν τιμωρητική για το δάσκαλο, εμείς και πάλι θα ήμασταν κατά, γιατί η αξιολόγηση δεν αφορά μόνο το δάσκαλο αλλά είναι εργαλείο για το πέρασμα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στο σχολείο.
Να θυμίσουμε ότι, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ:
Καλό σχολείο θα είναι αυτό που θα λειτουργεί αυτόνομα, με διαφοροποιημένο πρόγραμμα, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Καλός εκπαιδευτικός θα είναι αυτός που θα υπηρετεί και θα προάγει ένα τέτοιο σχολείο, που σε τελευταία ανάλυση θα απαρνηθεί τον παιδαγωγικό του ρόλο και θα γίνει διαμεσολαβητής.
Οι κατευθύνσεις αυτές για την αποτίμηση του έργου του εκπαιδευτικού δεν αμφισβητούνται και από τη νέα συγκυβέρνηση γιατί στηρίζει την ΕΕ και τελευταία συμβουλεύεται τον ΟΟΣΑ, όπως έκανε η Διαμαντοπούλου κάποτε που δικαίως την κατήγγειλε τότε.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας, φαίνεται καθαρά ότι η ουσία της αξιολόγησης είναι αντιδραστική. Άρα η καλλιέργεια της αντίληψης ότι μπορεί στην ταξική κοινωνία να υπάρχει καλή, φιλολαϊκή αξιολόγηση είναι αντιεπιστημονική και αντιδιαλεκτική, γιατί αποσυνδέει την αξιολόγηση από τις προωθούμενες κάθε φορά αλλαγές στο σχολείο και το σχολείο από την οικονομία.
Όταν μάλιστα η αντίληψη περί καλής αξιολόγησης προωθείται από το ίδιο το συνδικάτο αλλά και από δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αριστερές, προοδευτικές, είναι επικίνδυνη και εγκλωβίζει τους εκπαιδευτικούς, αφοπλίζει το κίνημα, το βάζει να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες.
 
ΣΤ. Διεθνής εμπειρία όπου εφαρμόστηκαν οι αλλαγές αυτές στην εκπαίδευση
Η διεθνής πείρα είναι αποκαλυπτική και επιβεβαιώνει τις δικές μας εκτιμήσεις, παρά το ότι πολλοί καλοθελητές υποστηρίζουν ότι τάχα σε άλλα "πολιτισμένα κράτη" της ΕΕ και αλλού δεν υπάρχει αυτό το χάλι. Ο στόχος τους είναι να βγάλουν λάδι την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου απέναντι στους λαούς και τα παιδιά τους.
Στη Βρετανία το 75% των σχολείων λειτουργούν με άθλιες συνθήκες, ενώ ο μέσος όρος αμόρφωτων αποφοίτων είναι ο υψηλότερος στην Ε.Ε.
Η Ε.Ε. αντλεί τα πρότυπά της από την εκπαίδευση στις ΗΠΑ, μια χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό αναλφαβητισμού και αγραμματοσύνης στον αναπτυγμένο κόσμο, μια χώρα που στην Καλιφόρνια το 53% των μαθητών δεν πηγαίνει σχολείο και τα σχολεία ανταγωνίζονται για να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση από την Κόκα Κόλα, την Πέπσι ή τη Μόμπιλ.
Στη Γερμανία που επίσης έχει προχωρήσει η αξιολόγηση, τα παιδιά δίνουν εξετάσεις από την Πέμπτη Δημοτικού και κατατάσσονται  ανάλογα με την επίδοση σε τύπους σχολείων και από νωρίς στην επαγγελματική κατάρτιση.
Στη Φινλανδία, με το περίφημο μοντέλο της, η στροφή προς τις δεξιότητες έχει υποβαθμίσει τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.
Ζ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Απέναντι στο σχολείο της αυτονομίας, του διαφοροποιημένου προγράμματος, των ταξικών διαχωρισμών, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αντιπροτείνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα και ένα σχολείο που θα καλύπτει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών των λαϊκών αναγκών, που θα μορφώνει και θα διαπαιδαγωγεί όλα τα παιδιά, θα τα ετοιμάζει να διεκδικούν ζωή, μόρφωση και δουλειά με δικαιώματα.
Με βάση τη βασική μας αντίληψη "όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στη γνώση" αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε:

• Όλα τα παιδιά να έχουν δίχρονη υποχρεωτική ΠΑ, όπου θα αναπτύσσονται αρμονικά και θα κοινωνικοποιούνται. Δε θέλουμε η ΠΑ να σχολειοποιηθεί, να εντατικοποιηθεί, να βιάσει δηλ τη διαδικασία ανάπτυξης των παιδιών σε μια ηλικία τόσο τρυφερή.
• Στην εποχή μας που η επιστήμη και η τεχνολογία έχει τεράστια ανάπτυξη πρέπει όλα τα παιδιά να παραμένουν στο σχολείο μέχρι τα 18 τους χρόνια, μέσα από ένα ενιαίο 12χρονο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο ολόπλευρης μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης. Μετά να αποφασίσουν, με ώριμη σκέψη και ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες που θα είναι, τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, αν θα βγουν στην αγορά εργασίας ή αν θα παρακολουθήσουν δημόσιες και δωρεάν επαγγελματικές σχολές μετά το 12χρονο ή αν θα συνεχίσουν στο πανεπιστήμιο μέσα από ένα σύστημα επιλογής που θα δίνει τη δυνατότητα σε κάθε παιδί να προσπαθεί όσες φορές θέλει.
• Όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να φοιτούν σε ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, μέσα από τη δομή που το καθένα έχει ανάγκη, ειδικό 12τάξιο σχολείο, γενικό σχολείο με τάξη ένταξης ή παράλληλη στήριξη, να στηρίζεται η οικογένεια και φυσικά να εξασφαλίζεται από το κράτος η επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών με ειδικές ανάγκες.
• Απαιτούμε για μας και τα παιδιά μας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με μισθούς που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας, ασφάλεια και περίθαλψη για όλους.

 
Η. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, χωρίς να σταματήσουμε ούτε λεπτό να διεκδικούμε και σε αυτές τις συνθήκες ό,τι καλύτερο μπορούμε για τη μόρφωση των παιδιών μας, δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος και στο μαντρί της ΕΕ να ικανοποιηθούν οι μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μας, παρά το ότι στην εποχή μας υπάρχει τεράστιος πλούτος, υψηλού επιπέδου ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό απαιτεί ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, ώστε να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να καρπωθεί ο εργαζόμενος τον πλούτο που παράγει. Σε μια τέτοια οικονομία μπορούν να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας και να  έχουμε το σχολείο και τον εκπαιδευτικό που χρειαζόμαστε. Γι' αυτό η πάλη μας συνδυάζει τον αγώνα για τα καθημερινά μας προβλήματα με την προοπτική μιας οικονομίας που τα κλειδιά της θα τα έχουν οι εργαζόμενοι.
Στην πάλη αυτή ο εκπαιδευτικός πρέπει να πάρει θέση. Ένας εκπαιδευτικός που θέλει να λέγεται παιδαγωγός της νέας γενιάς και δε λειτουργεί ως διαμεσολαβητής πρέπει:
να λειτουργεί κόντρα στον εργοδότη του (ΕΕ, κράτος, ιδιώτης) και να στρατευτεί στον κοινό αγώνα με γονείς, μαθητές, άλλους εργαζόμενους, για το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Γιατί στα παιδιά μας αξίζουν τα καλύτερα!
 
 
Βαρδούλη Γεωργία
ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ