Η ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Του Ξυλομένου Κωνσταντίνου Διπλ. Πολιτικού Μηχανικού Α.Π.Θ., MSc - Δημοτικού Συμβούλου Καρδίτσας

   Η συνεχής απαξίωση και υποβάθμιση του πολιτικού συστήματος είναι έκδηλη και προφανής σε κάθε μορφή έκφρασής του με χαρακτηριστικότερη την κοινοβουλευτική παρουσία των περισσοτέρων βουλευτών, αλλά και γενικότερα τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται σήμερα στο κοινοβούλιο. Οι αυστηρές κομματικές γραμμές που επικρατούν και έχουν ως αφετηρία τη συμφωνία της 13^ης Ιουλίου έχουν σαν αποτέλεσμα ένα κοινοβούλιο παρωδία, στο οποίο η κυβέρνηση μετά και την κατάργηση του υποτιθέμενου παράλληλου προγράμματος, δεσμεύεται να εφαρμόσει απαρέγκλιτα το μνημόνιο και θα αξιολογείται γι’ αυτό σε τριμηνιαία βάση από τους δανειστές. Η αξιωματική αντιπολίτευση επίσης χωρίς ουσιαστικό ρόλο και εγκλωβισμένη στην εσωστρέφεια μέχρι σήμερα, αλλά με νέο πολιτικό αρχηγό πλέον που αυτοπροσδιορίζεται ως μεταρρυθμιστής, αναζητά την ιδεολογική της ταυτότητα και ισορροπία μεταξύ ακροδεξιάς και «μεσαίου» χώρου. Τα υπόλοιπα νέα κοινοβουλευτικά κόμματα ωστόσο παρουσιάζονται χωρίς σαφή πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό, αναζητώντας δυστυχώς την πολιτική τους επιβίωση ανάμεσα στο δίπολο εξουσίας. Το σημερινό πολιτικό σύστημα λοιπόν, παρουσιάζεται πολύ κατώτερο των περιστάσεων χωρίς να μπορεί να διατυπώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση και ένα εθνικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση και τα μνημόνια.

   Με την είσοδο στη βουλή το Μάιο του 2012 της Χρυσής Αυγής επήλθε ένα ακόμη ισχυρό χτύπημα στην απαξιωμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία υποβιβάζοντας την στο ναδίρ της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το αποτέλεσμα ήταν να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για την εκλογή και άλλων πολιτικών μορφωμάτων, που τα προηγούμενα χρόνια βρίσκονταν στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. Δηλαδή μετά την εκπροσώπηση ακροδεξιών και ρατσιστικών πολιτικών στο κοινοβούλιο, ένα τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας θεώρησε ότι θα πρέπει να δώσει την ευκαιρία και στην πλέον γραφική φιγούρα της πολιτικής ζωής και το κόμμα του, την Ένωση Κέντρου. Βέβαια δεν πρέπει να αγνοούμε τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισαν τα ΜΜΕ, ώστε ο Β.Λεβέντης να μεταμορφωθεί από τηλεοπτική καρικατούρα σε προφήτης των κοινωνικών εξελίξεων αλλά και καθοριστικός παράγοντας διασφάλισης της πολιτικής σταθερότητας στον τόπο. Τα απολύτως ελεγχόμενα και διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης σε αγαστή συνεργασία με την εγχώρια ελίτ μεθόδευσαν και συνέβαλαν καθοριστικά στην κατασκευή ενός ακόμη φιλοευρωπαϊκού πολιτικού φορέα μετά το Ποτάμι, ώστε σε κάθε περίπτωση να μην κινδυνέψει οποιαδήποτε κυβερνητική πλειοψηφία και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η αποδιάρθρωση στοιχειωδών κοινωνικών ελέγχων στην αγορά εργασίας, στην ασφάλιση, την Παιδεία κ.λπ. Οι συνεχείς λοιπόν επικλήσεις και εμμονές του Β.Λεβέντη για οικουμενική κυβέρνηση φανερώνουν εκτός από την προσωπική του φιλοδοξία να βρεθεί σε υπουργική θέση (όσο βέβαια και εάν το αρνείται ο ίδιος), την επιθυμία του εγχώριου κατεστημένου σε περίπτωση κατάρρευσης της σημερινής κυβέρνησης, για τη δημιουργία ενός διαφορετικού κυβερνητικού σχήματος που θα συνεχίσει απρόσκοπτα τις ίδιες μνημονιακές πολιτικές.  

   Τα πολιτικά κόμματα ως φορείς εκπροσώπησης της κοινωνίας θα έπρεπε να εκφράζουν καθολικά τα αιτήματά της με γνώμονα το εθνικό συμφέρον της χώρας και να μάχονται γι’ αυτά. Η απογοήτευση της κοινωνίας όμως για το σημερινό πολιτικό σύστημα το οποίο εξέθρεψε τη διαπλοκή και τη διαφθορά, αποκάλυψε την αναξιοπιστία της πολιτικής εξουσίας και την κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς και κυρίως προς τα πολιτικά κόμματα.. Μια οικουμενική κυβέρνηση λοιπόν από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα δεν θα είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είχε την κοινωνική αποδοχή και θα ενίσχυε την άποψη του «όλοι ίδιοι είναι». Η συγκρότηση της εξάλλου αποτελεί κυρίως βασικό πολιτικό σχέδιο των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων εδώ και αρκετό καιρό, για να επανέλθουν στην εξουσία και να «νομιμοποιηθούν» οι ευθύνες που έχουν για την κατάσταση της χώρας. Επίσης δεν πρέπει να αγνοείται ότι σε περίπτωση που συμμετάσχουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, η Χρυσή Αυγή θα τεθεί επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια οικουμενική κυβέρνηση όμως δεν αποκλείεται μελλοντικά να αποτελέσει το «όχημα» για ένα ακόμη μνημόνιο, εάν αποτύχει η υλοποίηση του 3^ου μνημονίου από την σημερινή συγκυβέρνηση. Είναι λοιπόν αδήριτη ανάγκη να υπάρξουν νέες πολιτικές δυνάμεις είτε μέσα από τα υπάρχοντα κόμματα είτε από νέους πολιτικούς σχηματισμούς, που θα δώσουν μια διαφορετική ώθηση και μια διαφορετική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης τη χώρας